Αγαπητή κοπέλα της 7,Μεγάλωσα κι εγώ με μια μητέρα που είχε σχιζοφρένεια και μπορώ να καταλάβω ακριβώς τι έχεις περάσει και ποια συναισθήματα οργής,θυμού και μίσους σίγουρα κουβαλάς μέσα σου. Το συναίσθημα ότι μόνο ο θάνατος του άλλου θα μπορέσει να σε κάνει να ησυχάσεις από τον πόνο σου γιατί τότε μόνο θα αισθανθείς τη θεία δικαίωση για όλα αυτά που αναγκάστηκες να υποστείς εξαιτίας του. Αλλά κι αυτό να γίνει πάλι δεν θα νιώσεις καλύτερα αν δεν πάρεις τη ζωή σου στα χέρια σου και δεν εξελιχτείς. Μπορώ να σε καταλάβω όσο κανένας άλλος...Τουλάχιστον εσύ δεν ήσουν εντελώς μόνη σε όλα αυτά, είχες και τα αδέλφια σου για μια παρηγοριά, ενώ κατάφερες και απομακρύνθηκες από τη μητέρα σου για 3 χρόνια. Σκεψου ότι εγώ ήμουν μοναχοπαίδι και κανένας δεν ενδιαφέρθηκε να με απομακρύνει από αυτό το περιβάλλον μέχρι να γίνω 18 ή έστω να με βοηθήσει να καταλάβω. Έτσι έψαχνα μόνη στο διαδίκτυο για πληροφορίες. Η μητέρα μου ποτέ δεν έλαβε θεραπεία καθώς ποτέ δεν δέχτηκε το πρόβλημά της, ο πατεράς μου ήταν εντελώς δειλός για να κάνει οτιδήποτε για να τη βοηθήσει και εγώ έπρεπε να μάθω από τα 7 μου χρόνια να βρίσκω λύσεις για να μπορέσω να επιβιώσω με αυτή την καθημερινή κακοποίηση. Σου μιλάω λοιπόν λέγοντάς σου αυτά που θα έλεγα στον 18 χρονο εαυτό μου (σήμερα είμαι 27): 1) Ξεκίνα άμεσα ψυχοθεραπεία με έναν έμπειρο κλινικό ψυχολόγο, όπως ακριβώς προτείνει η Λένα. Την ψυχοθεραπεία πρέπει να τη συνεχίσεις για μεγάλο χρονικό διάστημα. Αυτό θα σε βοηθήσει να επαναπροσδιορίσεις τη σχέση σου με τη μητέρα σου και να καταλάβεις πολλά πράγματα για σένα και το χαρακτήρα σου αλλά και για τη συμπεριφορά της μητέρας σου απέναντί σου. Επίσης θα σε μάθει πάρα πολλά για τις ψυχικές ασθένειες και τον τρόπο εκδήλωσής τους, πληροφορίες που δεν μπορούν να βρεθούν στο διαδίκτυο και πίστεψε με κανένας άλλος δεν γνωρίζει σε τέτοιο βάθος παρά μόνο ένας έμπειρος ειδικός. 2) Φύγε μακριά από την πόλη που μεγάλωσες, μετακόμισε σε άλλη ελληνική πόλη ή στο εξωτερικό, ώστε να μην έρχεσαι σε επαφή με κανέναν και τίποτα από αυτά που σου θυμίζουν το παρελθόν σου 3)Βρες ποιο είναι το επάγγελμα που θα σε έκανε ευτυχισμένη, σπούδασε το, ζήσε και απόλαυσε τη φοιτητική σου ζωή, γνώρισε καινούριους ανθρώπους, καινούριους φίλους, καινούριες γειτονιές, δεν μπορείς να φανταστείς τη μεγάλη ανακούφιση θα σου προσφέρουν. 4) Μπορείς να έρθεις σε επαφή με άτομα που έχουν παρόμοιες εμπειρίες με σένα στο στενό οικογενειακό τους περιβάλλον σε forum όπως αυτό του www.hearing-voices.org. 5) Τελευταίο και σημαντικότερο για μένα ψάξε και ζήσε τον έρωτα σε όλη την ενήλικη ζωή σου χωρίς κανένα ενδοιασμό και φόβο, ψάξε μέχρι να βρεις αυτό που σου ταιριάζει έστω κι αν πληγωθείς μην το βάλεις κάτω. Άφησε τον εκάστοτε σύντροφο να δει τη δύναμη ψυχής που κουβαλάς μέσα σου και τότε όταν νιώσεις ότι αγαπιέσαι πραγματικά θα δεις μια λύτρωση που όμοιά της δεν θα έχεις ξανανιώσει. Give love a chance! Να θυμάσαι ότι τα άσχημα παιδικά χρόνια σε άτομα σαν κι εμάς είναι εφόδιο, η Λένα τα είπε πολύ ωραία, την ευχαριστώ από καρδιάς. Υ.Γ: Και οι απαντήσεις σε κάποιες επιπλέον ερωτήσεις σου είναι ότι ναι τα ψυχοφάρμακα τους κάνουν σαν χαζούς και όντως έχουν απώλεια μνήμης ή καλύτερα έχουν επιλεκτική μνήμη. Ό,τι τους πληγώνει δεν το θυμούνται. Η πραγματικότητα είναι ότι τα φάρμακα δεν αρκούν και χρειάζονται ψυχοθεραπεία. Οι διατροφικές διαταραχές είναι πολύ συχνές σε τέτοια περιστατικά και η μητέρα μου είναι βουλιμική γι αυτό και τα πολλά κιλά. Την ευκαιρία θα της την δώσεις σε κάποια χρόνια αφού έχεις σταθεί στα πόδια σου κι αν το επιθυμείς πραγματικά, δεν είσαι υποχρεωμένη. Εγώ πρόσφατα μπόρεσα.
