#7 Αηαπημένη Theodore Decker λυπάμαι πολύ για τη μαμά σου. πάρα πολύ. Κανένας δε θα έπρεπε να νιώθει την απώλεια σε τόσο μικρή η ηλικία. Δεν έχω πολλά να σου πω. Μόνο πως η δική μου εμπειρία έχει δείξει πως όταν αρνούμαι να αποδεχτω τη στεναχώρια μου για κάτι -μικρό ή μεγάλο- αυτό γυρίζει με μία ένταση αρρωστημένη και με άγχος πολλαπλάσιο. Ο θάνατος της μητέρας σου είναι κάτι μοναδικά οδυνηρό. και οχτώ μήνες δεν είναι μεγάλο διάστημα. Μην περιμένεις τόσα πολλά από τον εαυτό σου. Πρέπει μόνη σου ή με βοήθεια να συνειδητοποιήσεις το τεράστιο πλήγμα για τη ζωή σου και να επιτρεψεις στον εαυτό σου να θρηνήσει. Ο θρήνος δεν είναι ντροπή. μπορείς να κλαις όπου θέλεις ξέρεις. Στο δρόμο, στο αυτοκίνητο, στο σπίτι... παντού. Εγώ έτσι έκανα όταν έχασα τον πατέρα μου. Και ξέρεις; Οι άλλοι τον περιμένουν τον θρήνο από σένα. και τη στεναχώρια. Είναι κάτι ξεκάθαρο και Θα το καταλάβουν. Αλλά κι αν έρθουν σε αμηχανία δεν πειράζει. Δεν είναι γιατί δεν καταλαβαίνουν. είναι γιατί δεν ξέρουν αυτοί πως να φερθούν. Αυτή τη στιγμή πιο σημαντική είναι η δική σου στεναχώρια παρά η αμηχανία τω άλλων. Ο χρόνος θα μαλακώσει τον πόνο αλλά αυτόν τον πόνο που θα αποδεχτείς. Φιλιά και πάλι λυπάμαι.