#3 Εγώ πάλι δεν περίμενα να πέσει τόσο κράξιμο στα σχόλια. Δεν έχω πολλούς λόγους να μην πιστέψω ότι όντως οι συνάδελφοι είναι απαράδεκτοι, δεν είναι άνω ποταμών κάτι τέτοιο. Αυτό που μου φαίνεται ιδιαίτερα παράξενο όμως είναι το γιατί να θέλει η τύπισσα σώνει και ντε να κάνουν παρεούλα όλοι μαζί, από τη στιγμή που της φαίνονται σαχλοί, κακεντρεχείς και κουτσομπόληδες. Και όχι μόνο αυτό, αλλά να υιοθετεί κι η ίδια παρόμοιες συμπεριφορές (τις οποίες κατά τ' άλλα σνομπάρει), ώστε να γίνει αποδεκτή. Καθόλου δεν με καλύπτει η δικαιολογία ότι "νιώθει μόνη", άλλους φίλους εκτός δουλειάς δεν έχει; Ή (λέω εγώ τώρα) κάπου μέσα σ' αυτά τα 6 χρόνια σχέσης τους "ξέχασε"; Ό,τι και να ισχύει, η ουσία είναι ότι έχουμε ένα άτομο πρόθυμο να υποστεί μετάλλαξη για να το "παίζουν" άλλα άτομα, τα οποία υπό φυσιολογικές συνθήκες ούτε που θα χαιρετούσε. Το κρατάμε αυτό, από μόνο του έχει να πει κάποια πράγματα για την κυρία #3.Επίσης έχουμε ένα άτομο που χωρίζει -αλλά όχι ακριβώς- με τον πρώην και τα φτιάχνει -αλλά όχι ακριβώς- με το "νυν", χωρίς να έχει ξεπεράσει τον πρώην. Κι αυτή η κατάσταση κρατάει 2 ολόκληρα χρόνια (!), με την πάροδο των οποίων συνειδητοποιεί ότι δεν θέλει γάμο με το νέο ταίρι, αλλά με το παλιό, οπότε χωρίζουν κι επιστρέφει στον πρώην. Γιατί διατήρησες επί 2 χρόνια μια κατάσταση που σε προβλημάτιζε εξ αρχής; Από αυτά τα δύο στοιχεία και μόνο, φαίνεται ότι έχουμε να κάνουμε με ένα άτομο που δεν είναι σίγουρο τι θέλει και κάποιες φορές νομίζει ότι θέλει κάτι χωρίς να έχει την παραμικρή συναίσθηση του τι θα σήμαινε για την ίδια να το αποκτήσει. Βγάζεις τρομερή ανασφάλεια και μοιάζεις να χάνεις τελείως την ουσία του πράγματος. Η ουσία δεν είναι ότι τα έφτιαξες με τον υποδιευθυντή που μετά έγινε διευθυντής, big deal. Ούτε η πρώτη είσαι ούτε η τελευταία και, παρόλο που συμφωνώ με τους υπόλοιπους πως κάτι τέτοιο δεν είναι ό,τι πιο σοφό, δεν είναι λόγος αυτομαστιγώματος. Έκανες κάτι με έναν τύπο από τη δουλειά, χωρίσατε, αυτός παντρεύτηκε κιόλας και προχώρησε, δεν οφείλεις να απολογηθείς σε κανέναν συνάδελφο για την προσωπική σου ζωή. Και σε αντίθεση με αρκετούς σχολιαστές εδώ μέσα, καθόλου δεν νομίζω ότι έχει κάποιος το δικαίωμα να σχολιάζει και να κρίνει τη σχέση 2 συναδέλφων του, εκτός κι αν αυτή η σχέση δημιουργεί προβλήματα στον ίδιο. Τα υπόλοιπα είναι κανιβαλισμός και δεν δικαιολογούνται με τίποτα. Επανέρχομαι στην ουσία λοιπόν, η οποία είναι τα κιλά ανασφάλειας που κουβαλάς, ώστε να νομίζεις ότι διέπραξες το υπέρτατο αμάρτημα και αξίζεις όλη την άσχημη συμπεριφορά εναντίον σου, ώστε να κάνεις απεγνωσμένες προσπάθειες "εξιλέωσης", ώστε να ψάχνεις να δημιουργήσεις δεσμούς πάση θυσία με τέτοια άτομα, ώστε να νιώθεις ολομόναχη που δεν το καταφέρνεις... Ίσως το τραβάω από τα μαλλιά, αλλά μου φαίνεται ότι στην πραγματικότητα ο λόγος για τον οποίο νιώθεις τύψεις δεν είναι που τα είχες με τον (υπο)διευθυντή, αλλά που είχες για δύο χρόνια αυτή τη "μεσοβέζικη" κατάσταση μ' εκείνον και τον πρώην σου, και κάνεις μια περιποιημένη προβολή στους συναδέλφους, αγνοώντας αυτό που η ίδια είπες: εκείνοι ξέκοψαν όταν είδαν πως δεν είσαι του σιναφιού τους. Δηλαδή αγνοώντας ότι πρόκειται για χαμηλότατου επιπέδου άτομα. Το ότι τα είχες με τον (υπο)διευθυντή απλώς τους έδωσε επιπλέον λόγους να σε αντιπαθούν, αλλά μην γελιέσαι: και να μην είχε συμβεί αυτό, πάλι θα είχαν βρει κάτι άλλο εναντίον σου. Στη θέση σου καμία σχέση δεν θα ήθελα να έχω μ' αυτά τα άτομα και καθόλου δεν θα πονοκεφάλιαζα για την κριτική τους, άλλωστε δεν είναι ότι εσύ έχεις την καλύτερη άποψη για εκείνους. Συγκεντρώσου λοιπόν και τοποθετήσου εντός του πλαισίου αυτού με γνώμονα το τι θέλεις εσύ και το τι σου ταιριάζει. Να σκεφτείς ακόμη γιατί δεν έχεις φίλους (αφού νιώθεις μόνη) εκτός δουλειάς και να τους ψάξεις αλλού, να ψάξεις κάποιους που θα έχουν πράγματα να σου προσφέρουν. Στη δουλειά πάμε για να δουλέψουμε, όχι για να κάνουμε φίλους (είναι πολύ ωραίο όταν συμβαίνει, αλλά δεν είναι απαραίτητο κι ούτε θα έπρεπε να το απαιτείς).
