Καταρχάς, μακριά -από εμένα- εμφυλιοπολεμικές καταστάσεις (προσπαθώ τουλάχιστον)…Για την ιστορία «μας» έχει ενδιαφέρον, πως έχω ακούσει πολλάκις ¨παράπονα¨ τόσο από φανατικούς εθνικόφρονες που θεωρούν πως υπάρχει υπόγεια προσπάθεια να ξεχάσουν τα νιάτα μας το ένδοξο παρελθόν τους, όσο και από ¨προοδευτικούς¨ που λένε πως τα σχολικά βιβλία είναι αποκλειστικώς χρωματισμένα σε βαθύ και ανεξίτηλο γαλάζιο… Γνώμη μου είναι πως -για τα σχολικά βιβλία- δεν ισχύει τίποτα από τα δύο εντελώς. Δεν θεωρώ πως αυτό το εκπαιδευτικό σύστημα έχει ρίξει γενικά κάποιο ειδικό βάρος σε οποιαδήποτε μάθημα, ποσώς δε μάλλον στην ιστορία-χωρία που ουδείς νομίζω επηρεάστηκε τόσο σοβαρά από τα σχολικά μικράτα του… Και οι μεν και οι δε ακραίοι, αργότερα -ή εξωσχολικά- έφαγαν την όποια πετριά. Πάντως ναι, το κόμπλεξ που λες υπάρχει αλλά η κυρίαρχη πολιτική αφήγηση πέραν και μετά του Παπαδόπουλου βεβαίως-βεβαίως δεν θεωρώ πως το συντήρησε-μάλλον κατά καιρούς ψηφοθηρικώς το εκμεταλλεύτηκε. Το να ξεστραβωθείς να μάθεις βέβαια την αμερόληπτη ιστορική αλήθεια από το να μισήσεις κάθε έκφανση της ελληνικότητας διαφέρει κάτι τις.Αν μεταπολιτευτικά κτίσθηκαν εκατοντάδες χιλιάδες εκκλησίες μιλάμε για πραγματική ορθόδοξη άνθηση τι αν πω… Προφανώς προϋπήρχαν πολλές όπως προϋπήρχε ένα λαϊκό αίσθημα ευλάβειας. Αν κάπου μπλέχτηκε το ζήτημα από ελλάςελληνοχριντιανών συνθήματα και κάποιοι υιοθέτησαν έναν ελληνοχριστιανικό ευσεβισμό με τις ευλογίες δυστυχώς συχνά ιεραρχών, και πάλι δεν νομίζω πως μιλάμε για επιβληθείσα κυρίαρχη αφήγηση, αλλά για καταστροφική εκμετάλλευση προϋπάρχουσας κατάστασης. Εννοείται βέβαια το όλο οικοδόμημα κάπου δεν αντέχει. Καλό αυτό για όλους μας. Πιστούς και μη. Προστατεύεται από το σύνταγμα δεν επιβάλλεται όμως (πλέον σίγουρα όχι). Για το περιρρέον culture που λες σορυ, δεν μπορώ να κάνω κάτι…Για τούτα και για εκείνα λοιπόν μιλάω για καρικατούρα κυρίαρχης εθνικής αφήγησης apriori κάπως γελοία, με στοιχεία φολκλόρ που δεν είχε σχεδόν ΚΑΜΙΑ σοβαρή ιδεολογική υποστήριξη. Αν πάμε όμως προς την μεριά του «σοβαρού» πολιτισμού και της πάντοτε υπεράνω κριτικής μεταπολιτευτικής σκέψης των λογιών «πνευματικών» ανθρώπων του τόπου (βλ. λιγδιασμένα πουκάμισα του «εντεχνορόκ» για παράδειγμα) είχαμε μια ιδιότυπη ασυλία και μία ευλαβική προσήλωση στα προοδευτικά λεγόμενα τους που είχαν πάντα το ατού της αντιδραστικής αντιπολίτευσης και του αόριστου δόγματος : όταν μιλάει πολιτικά ο (αριστερός σχεδόν πάντα) σοβαρός καλλιτέχνης σωπάστε όλοι... Βέβαια ευτυχώς είχαμε πολλές φωτεινότατες εξαιρέσεις που τελικά στην ιστορία μάλλον αυτοί θα μείνουν. Εσχάτως και η αριστερά (ή έστω η «αριστερά») ήρθε επιτέλους στα πράγματα και καταλάβαμε κάποιους μύθους -ελπίζω- και από κείθε μεριά…Αυτά- εννοούσα- βλαχάκι. Αίσθηση μου βέβαια (δεν έζησα και στο μεδούλι μου όλη την μεταπολίτευση σαν ώριμος ενήλικας…) και ως γνωστόν ο καθείς με τις παραστάσεις του…Σε ευχαριστώ.
