Δεν ήθελε να παρατείνει για τρίτη συνεχόμενη φορά την «κατάσταση εκτάκτου ανάγκης» ο Ολάντ και, ω εκ του θαύματος, 12 μέρες πριν τη λήξη της σκάει και άλλος μανιακός τζιχαντιστής στη Νίκαια, μετά το τέλος του Euro κιόλας. Πολύ βολικές για τις επιδιώξεις του στρατο-αστυνομικού συμπλέγματος οι ημερομηνίες που επιλέγουν να εξαπολύσουν τον όλεθρο αυτοί οι παλιο-τρομοκράτες! Η πλειονότητα των επιθέσεων αυτών επί πρωτοκοσμικού εδάφους είναι inside jobs, αν και ούτε οι ίδιοι οι φυσικοί τους αυτουργοί το γνωρίζουν. Οι δημοσιογραφίσκοι θα θρηνήσουν για την «αποτυχία» (άλλη μία, ρόμπα τους έχουν κάνει πια!) των γαλλικών μυστικών υπηρεσιών, εκεί που κάποιοι άλλοι, μακριά από τα φώτα της δημαγωγικής ανοησίας, θα τους συγχαρούν για τις διακριτικές, πλην όμως υπαρκτές, επιτυχίες τους. Εν τω μεταξύ, το ένδοξο γαλλικό κράτος, μαζί με τους γεωστρατηγικούς συμμάχους του, ετοιμάζεται να πατήσει πόδι επί λιβυκού εδάφους για να αντιμετωπίσει τους εκεί τζιχαντιστές, οπότε μία κάποια κοινωνική νομιμοποίηση στο εσωτερικό για την επερχόμενη πολεμική αναμέτρηση την κερδίζει εύκολα η γαλλική δημοκρατία. Εμπεδώνεται ένα κλίμα συνεχούς φόβου και τρόμου που επικρέμεται σαν δαμάκλειος σπάθη πάνω από τα κεφάλια των ανυποψίαστων, ο μέσος πολίτης εξοικοιώνεται με την μόνιμη παρουσία του στρατού στους δρόμους, διαδηλώσεις/συγκεντρώσεις (και λοιπές συνταγματικά κατοχυρωμένες ελευθερίες) αναστέλλονται προσωρινά ή (αύριο-μεθαύριο) επ' αόριστον αφού υπερτερεί το αγαθό της «δημόσιας τάξης και ασφάλειας». Με βάση τον ορισμό του Carl Schmitt: «Κυρίαρχος είναι αυτός που αποφασίζει για την κατάσταση εκτάκτου ανάγκης»· αυτός δηλαδή που αποφασίζει για την αναστολή ισχύος του Συντάγματος in toto. Mε δεδομένο ότι ο «λαός» (κατά το σχήμα της «λαϊκής κυριαρχίας») δεν είναι κυρίαρχος· και εφόσον η κυριαρχία δεν δύναται να μερίζεται σε περισσότερους του ενός φορείς (σε αντίθεση με τη θεωρία περί «διάκρισης των εξουσιών»), αφού κυριαρχία jouèe à deux parties δεν είναι κυριαρχία, απομένει στον καθένα να συμπεράνει ποιός βγαίνει πολιτικά/νομικά ωφελημένος απ' αυτήν την κατάσταση ενώ οι εκστασιασμένοι υπήκοοι κοιτάζουν στο βάθος, εκεί που τους δείχνει το δάχτυλο του ηγέτη, «αυτούς που μας επιτέθηκαν στο έδαφος μας». Αυτές είναι δύσκολες σκέψεις όμως, άσε που η φιλολογία περί inside job είναι παρανοϊκά συνωμοσιολογική. Το Je suis Charlie είναι πιο εύκολο και πιο βολικό να το κάνεις hashtag ή λογότυπο σε μπλουζάκι. Ατροφία της κριτικής συνείδησης, ολοκληρωτική επικράτηση των τεχνολογικά/ψηφιακά μεσολαβημένων συγκινησιακών αντιδράσεων: αυτή είναι η μέση συνειδησιακή/διανοητική κατάσταση στον πολιτισμένο κόσμο στις αρχές του 21ου αιώνα. Δεν μας απομένει πια παρά να καταναλώσουμε το, εντυπωσιακό ομολογουμένως, θέαμα της καθεστωτικής/μιντιακής εξιστόρησης των όσων συνέβησαν και των αναλύσεων για την «επόμενη μέρα στην Ευρώπη».
