Δε γράφω συχνά εδώ, παρότι σας διαβάζω όλους κάθε μέρα. Γράφω μόνο όταν έχω κάτι πολύ σχετικό να μοιραστώ. Έχω βρεθεί λοιπόν σε μία αντίστροφα αντίστοιχη θέση:Είχα σχέση με τον άντρα που αγαπούσα όσο κανέναν στον κόσμο, γενικώς δε φανταζόμουν τον εαυτό μου να κάνω παιδιά, αλλά εκείνος μου έβγαζε την επιθυμία οικογένειας, στο απώτερο μέλλον-χωρίς όμως να εχει χτυπήσει το βιολογικό μου ρολόι. Απλά σαν μελλοντική εικόνα. Το είχαμε συζητήσει και ήθελε το ίδιο και αυτός. Πέρα από κάτι χαζά προβλήματα και εμπόδια, δεν είχαμε άλλο θέμα. Και μία μέρα, ξαφνικά, μου ζητάει να χωρίσουμε. Ο λόγος; Είχε μάθει ότι δε μπορούσε να κάνει παιδιά. Και ήθελε να χωρίσουμε για να μου δώσει την ευκαιρία να κάνω οικογένεια με κάποιον άλλον. Τι κι αν προσπάθησα με κάθε τρόπο και σε κάθε τόνο να του εξηγήσω ότι δε με ένοιαζαν τα παιδια, μου αρκούσε να ήμουν μαζί του. Δεν κατάλαβε ποτέ ότι εγώ δεν ήθελα παιδιά μόνο, αλλά ήθελα πρωτίστως αυτόν-αν ερχόταν ποτέ ένα παιδί καλώς, αν όχι πάλι καλώς. Δεν τον είδα ποτέ σαν εργαλείο αναπαραγωγής.. εις μάτην όμως. Η σχέση έληξε έτσι άδοξα. Γιατί δύο ενήλικες δεν μπόρεσαν να συνεννοηθούν ποτέ για ένα θέμα που θα αφορούσε στο μέλλον και χωρίς ιδιαίτερη προσήλωση σε αυτό...και δε με ένοιαξε που μου το είπε όταν είχαμε ήδη περάσει πολλά μαζί μετά από χρόνια. Μπορούσα να ζήσω με αυτό, no matter what.