Πελεκάνος ναι δεν θα βγάλουμε άκρη: Το θέμα μου δεν ήταν τα παιδιά εξ αρχής. Το θέμα μου ήταν με το μπλέξιμο του πατριαρχικού στερεοτύπου σε μία υπόθεση άσχετη-νομίζω- με αυτό. Τα παιδιά είναι παράγοντας ευτυχίας και παράγοντας πόνου. Στην ευτυχία και στον πόνο ο άνθρωπος ωριμάζει και ολοκληρώνεται μία διαδικασία που δεν σταματάει ποτέ. Τώρα το πότε κάποιος είναι ολοκληρωμένος ή όχι είναι μία μεγάλη κουβέντα. Τα παιδιά καλό είναι να προκύπτουν Αν προκύπτον ως απαύγασμα της συντροφικότητας και όχι ως αιτία της. Αλλά εάν βρεθεί κάποιος/α που θέλει σύντροφο και σκέφτεται στο βάθος και παιδάκια επειδή έτσι γουστάρει, σε υγιείς εννοείται καταστάσεις, δεν θα τον πετάξω στον συναισθηματικό καιάδα του «λογικού εργαλείου» επειδή μου χαλάει το απόλυτο μου ιδανικό ενός σφοδρού έρωτα δίχως αύριο, ούτε θα τον θεωρήσω ανίκανο να αγαπήσει μη συμφεροντολογικά τον/την σύντροφο επειδή ο έρωτας του έχει μία υποψία «αύριο». Ούτε θα πως ο έρωτας του πάσχει περισσότερο από τον άλλον/αλλη τον/την κυριλέ που λέει στην αρχή-ειλικρινέστατα- αγάπη μου, εσένα μόνο θέλω, όλα τα άλλα ανούσια, και μεθαύριο ξυπνάει με άλλη άποψη επί του θέματος επειδή ξαφνικά του καλοάρεσε η ιδέα οικογένειας. Γιατί δεν είναι όλα ξεκάθαρα από την αρχή στις προθέσεις του εαυτού μας… Για αυτήν την απροσδιοριστία μιλάω.