#7 Σπάνια σχολιάζω αν και διαβάζω καθημερινά το Αμπά. Έγινα μάνα στα 37 (αρκετά ξινή και ρεαλίστρια ως άνθρωπος) και ξαφνικά άρχισα να κλαίω για τα παιδιά όλου του κόσμου. Δεν συγκινούμε απο γλυκουνιές τύπου είπε την πρώτη του λεξούλα κτλ -αυτά είναι καθαρή χαρά για μένα- αλλα για παράδειγμα νιώθω το βάρος των φαντάρων στην Τουρκία αβάσταχτο. Τόσο που για πρώτη φορά σταμάτησα να βλέπω τηλεόραση για να μην έχω εικόνες. Ναι η μητρότητα σου αλλάζει τα φώτα. Γενικά..(ίσως κάπως έτσι εξασφαλίζει η φύση ότι θα επιβιώσουν τα μικρά τερατάκια..)
