Και που να δεις εμένα πριν χρόνια, που πήγα τα παιδιά μου και άλλο ένα μαζί σινεμά,να δούμε τα <<φτερουγίσματα>> Άνευ λόγου και αιτίας, εγώ να κλαίω συνέχεια και τα παιδιά να ντρέπονται τα άλλα παιδιά.Από τότε όποτε δω αυτήν την πολύ ευχάριστη ταινία,μπλαντάζω στο κλάμα.Και δεν μπορώ να καταλάβω από που τόση συγκίνηση.
