Λοιπον είμαι χθες σε ενα μικρο παρκο φουλ στον κοσμο, όλοι καθονται οπου βρουν, παγκάκι οι τυχεροί, τοιχακια και γρασίδι οι υπόλοιποι και αρκετοί όρθιοι και όλοι μιλάνε, γελανε και παιζουν το παιχνιδι. Ειτε αρέσει σε κάποιον ειτε όχι, προσωπικά γούστα και κανένα πρόβλημα. Πολύς πρόλογος απλα για να πω αυτό που είδα και με συγκίνησε. Το μονο σημείο που δεν κάθισε κανεις ηταν ενα παγκάκι που είχε πανω ενα αυτοσχέδιο στρώμα κάποιου αστεγου που δεν ηταν εκείνη την ωρα εκεί. Δεν μετακίνησε κανεις τα πραγματα για να κατσει, ειτε ηταν 10 χρονων, ειτε 30 και ηταν πολύ γλυκό σαν εικόνα και ανθρώπινο αν και παράλληλα αποτύπωνε έντονα ποσο σκληρή είναι η πραγματικότητα για καποιους συνανθρώπους μας.
