Όταν πήγαινα δημοτικό, τα πράγματα ήταν ακριβώς όπως τα περιγράφεις. Ουσιαστικά τα πειράγματα μεταξύ των παιδιών δεν περιείχαν τίποτα το προσβλητικό. Όποτε ανακατευόταν όμως ο δάσκαλος, η κατάσταση γινόταν πολύ άσχημη, γιατί ο ίδιος έκανε επίδειξη εξουσίας και κατά κάποιο τρόπο "διέταζε" τους μαθητές να ακολουθήσουν τον παλμό του. Θυμάμαι χαρακτηριστικά παραδείγματα από έναν συγκεκριμένο, ο οποίος κάθε πρωί έμπαινε στο μάθημα και άρχιζε τους μισογυνισμούς για τις μητέρες μας που έρχονταν και τον ενοχλούσαν για να μάθουν για την πρόοδό μας. Ο ίδιος πάλι, είχε προστάξει μια φορά όλους εμάς να σηκωθούμε όρθιοι και να αρχίσουμε να φωνάζουμε "κοντοστούμπη" έναν συμμαθητή μας, ο οποίος κορόιδεψε ένα άλλο κοριτσάκι. Θυμάμαι ότι το παιδάκι έβαλε τα κλάματα, αλλά εμείς όχι μόνο δεν λυπηθήκαμε, αλλά νομίζαμε ότι αυτό ήταν το δίκαιο και του φωνάζαμε "καλά να πάθεις". Επειδή τότε, μάλιστα, ήμουν αρκετά μελετηρή, ο συγκεκριμένος "παιδαγωγός" είχε την τάση να φωνάζει μέσα στην τάξη ότι όλα τα παιδιά είναι χαζά εκτός από εμένα, πράγμα που καλλιεργούσε έντονες αντιθέσεις. Εγώ εκείνη την περίοδο δεν έπαιζα με κανένα παιδί, όλα μου έλεγαν "άντε διάβασε, φυτούκλα". Και αν ενοχλήθηκα εγώ, που στην τελική ήμουν η ευνοημένη, φαντάσου τα υπόλοιπα παιδάκια. Εντάξει, δεν είναι ότι κουβαλάμε και τραύματα, αλλά υποθέτω ότι με τόση λεπτομέρεια δεν μπορώ να θυμηθώ κάποιο θετικό γεγονός από το σχολείο.