Αν και -εν γένει- κοινός τόπος εξοργίζομαι όταν άμεσα ή έμμεσα μετακυλά η ευθύνη *ούτως ώστε να διορθωθεί η κατάσταση* στο ίδιο το παιδί-έφηβ@, που υφίσταται bullying και όχι στα παιδιά-εφήβ@ς θύτες, στ@ς καθηγήτ(ρι)ές κ.λπ. σχολικές αρχές, στους γονείς-κηδεμόνες αμφότερων πλευρών!Πρέπει να φέρουν τα εν λόγω παιδιά εντός τους έναν/μία κρυφ@ …πυγμάχο, για να γλιτώσουν από τους bullies? Και πρέπει όλ@ -αναγκαστικά- να είναι ικαν@ να παίζουν με όρους «ξύλο – βρισίδι»; ...Ή μήπως πρέπει να διοχετεύουν όλες τις εγκεφαλικές τους δυνάμεις στο να προσπαθούν να προσπελάσουν με πιρουέτες, την δυσάρεστη κατάσταση, αντί να απολαμβάνουν την εν λόγω ηλικία και να κοιτούν τα μαθηματάκια ή ότι άλλο θέλουν τέλος πάντων, ακόμη κι αν αυτό είναι –όντως- το μπαλέτο; Από τις διάφορες ήπιες (κι όχι τόσο) ιστορίες θα αρκεστώ, λακωνικά, στο ότι ήξερα θηλυπρεπή έφηβο που είχε εγκαταλείψει το σχολείο, οριστικώς, λόγω σχολικού εκφοβισμού.Υγ. Φοβερό και το παράδειγμα του Sakis__79Υγ2. @ Sing ήξερα λεσβία (εκείνη την εποχή τουλάχιστον) που την έδιωξαν από το σχολείο λόγω ...παρελκόμενων αυτής της πραγματικότητας ακριβώς.
