4.Δεν είναι εύκολη η απάντηση, αλλά θα τολμήσω μια προσέγγιση για την περίπτωση που σε βοηθήσει έστω και λίγο.Το συναίσθημα του παράλυσης μπροστά στη μεγάλη ευκαιρία είναι κάτι που αντιμετωπίζουν πολλοί καλλιτέχνες. Γιατί όσο αγωνίζεται κανείς ξεκινώντας από το τίποτα, κινείται με την ορμή του "θα δείξω στον κόσμο τι αξίζω!" . Όταν όμως ήδη ο κόσμος περιμένει "μεγάλα πράγματα", όπως χαρακτηριστικά λες, όταν δίνεται μια καλή ευκαιρία, τότε έρχεται ο φόβος: κι αν δεν τα καταφέρω; Κι αν οι άλλοι ανακαλύψουν ότι τελικά δεν αξίζω και τόσο; Αυτός ο φόβος μπορεί να γίνει πανικός, και παράλυση, και ενοχή που δεν δουλεύεις, που δεν έχεις την ίδια υπομονή και επιμονή όπως και αυτοί οι καλλιτέχνες που ζηλεύεις (οι χορεύτριες, στο γράμμα σου). Και όλο αυτό γίνεται ένας φαύλος κύκλος...Δεν σπάει εύκολα, αυτό που μπορείς να κάνεις είναι να ξεχάσεις το big plan (το τι σημαίνει η ευκαιρία, τι υποτίθεται ότι πρέπει να καταφέρεις, τις προσδοκίες των άλλων κτλ) και να επικεντρωθείς στην ίδια τη δουλειά, στα κομματάκια που σε ενθουσιάζουν, να το πάρεις βήμα-βήμα, και να σκέφτεσαι ότι όλα είναι σταθμοί σε ένα ταξίδι δικό σου, και ότι δεν κρέμεται το μέλλον σου από το ένα πράγμα.Η αναφορά σου στις χορεύτριες που προκαλούν τέτοια συναισθήματα με το σώμα τους δεν μου φάνηκε τυχαία (μήπως είσαι κονσέπτουαλ καλλιτέχνις;) Όλες οι τέχνες έχουν μια θέση στη ζωή μας, μας εμπνεύουν, τις αγαπάμε και τις θέλουμε όλες :) Καλή τύχη!