στην 2. και 3. ολη η κτηνωδια του πολεμου -ενας αμαχος μπροστα στα πτωματα περιμενοντας τη σειρα του(2) και τα τρομοκρατημενα αθωα γυναικοπαιδα ανυπερασπιστα μπροστα στην θέα των οπλων(3) -κοιταζω την εικονα και φανταζομαι τον πανικο των μαναδων που δεν μπορουν να σωσουν τα παιδια τους- ειχα δει αντιστοιχη εικονα της ιδιας εποχης ενα μικρο παιδι να κλαιει πανω απο το πτωμα της μητερας του στον δρομο,εχει χαραχτει στο μυαλο μου χρονια τωρα. Ποσος πονος και αποτροπιασμος, ποσος παραλογισμος μπορει να χωρεσει μεσα στην αποφαση και την εκτελεση ενος πολεμου;Ο Ξυλουρης το ειπε καλυτερα " Να σκοτωνονται οι Λαοι, για τ αφεντη το φαι"
