Όντως φοβερό αυτό το stand-up του Louis, όπως όλα του εξάλλου.Λοιπόν ένα από τα πιο φοβερά πράγματα που συνειδητοποίησα διαβάζοντας αυτό το γράμμα είναι ότι αν πχ. ζούσαμε στην Ινδία ή το Πακιστάν ή στο Σουάρες του Μεξικού και σε πολλές άλλες περιοχές θα της απαντούσα "ναι, προφανώς τα κάνεις όλα αυτά, θες να ζήσεις, σωστά; δηλαδή εμείς τι νομίζεις ότι κάνουμε;"Δυστυχώς, ακόμη και τώρα που δεν ζούμε εκεί, δε μπορώ να βγάλω τους φόβους τις 100% τρελούς. (Εντάξει, σχεδόν κανένας φόβος δεν είναι 100% τρελός εκτός από τα φαντάσματα και τους βρυκόλακες.) Αλλά ας πούμε ότι, στηριζόμενοι στις στατιστικές και μόνο, το να φοβάσαι ας πούμε τα αεροπλάνα είναι μια φοβία σαφώς λιγότερο δικαιολογημένη από τη φοβία της κοπέλας.Φοβάμαι ότι μπορεί να μην βοηθάω καθόλου την κοπέλα αυτή τη στιγμή. Από την άλλη δεν θα τη βοηθούσα κι αν την έβγαλα κι εντελώς παράλογη, νομίζω.Ας πούμε ότι ο φόβος σου δεν μοιάζει με τον φόβο για τα αεροπλάνα, αλλά για τα αυτοκίνητα. Δηλαδή αφορά στατιστικά εξακριβωμένους κινδύνους που αντιμετωπίζουμε κάθε μα κάθε μέρα.Όμως:Η λύση δεν θα ήταν να μην μπεις ποτέ σε αυτοκίνητο. Η λύση είναι να οδηγείς προσεκτικά και να είσαι σε εγρήγορση.Αντιστοίχως, θα ήταν ανεύθυνος όποιος σου έλεγε ότι όλοι οι κίνδυνοι είναι πάντα και μόνο στο μυαλό σου, κι ότι σήκω κάνε μόνη σου backpacking ανά τον κόσμο.Αλλά ο μόνιμος φόβος σε κάνει να βλέπεις κινδύνους ακόμη κι εκεί που δεν υπάρχουν. Υπάρχουν χιλιάδες πράγματα που μας απειλούν, ακόμη και μέσα στο σπίτι μας, πόσω μάλλον όταν βγαίνουμε: Μηχανάκια, μικρόβια, τσαντάκηδες, σκουριασμένα καρφιά, κουνούπια και χρυσίζων σταφυλόκοκκος.Αν μας καταλάμβανε η φοβία για καθένα από αυτά θα έπρεπε απλώς να κλειδωθούμε σε κλουβιά από πλέξιγκλας και να τρεφόμαστε με ορό. Αλλά αυτό δεν θα ήταν ζωή, σωστά;Άρα αυτό που κάνουμε είναι να λαμβάνουμε ορισμένα βασικά προληπτικά μέτρα και... να ζούμε.Συμφωνώ απολύτως με τη Λένα ότι είναι απαραίτητο να προσφύγεις σε ψυχολόγο που θα σε βοηθήσει να εκλογικεύσεις καταστάσεις και να ξεπεράσεις τις φοβίες σου.