Το να λερώνεις τους τοίχους με συνθήματα και αφίσες έχει μεγάλη αξία σε απολυταρχικά καθεστώτα όπου ελευθερία του λόγου δεν υπάρχει. Έχει μεγάλη αξία και το πως θα καταφέρεις να προβάλεις το μήνυμα χωρίς να σε μπαγλαρώσουν. Σήμερα στην Ελλάδα κάτι τέτοιο είναι ανούσιο. Αντανακλάται άλλωστε και στο περιεχόμενο, κενό ουσίας εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις.Όσο για την πολιτική στα πανεπιστήμια; αστείο. Με το μάθημα που πήραμε μετά τις δεκαετίες 70-80, χωνέψαμε ότι τελικά το επαναστατικό πνεύμα των νέων δεν ήταν ελπίδα για το μέλλον αλλά απόρροια της ηλικίας και της εποχής, της μόδας. Που μετά εξελίχθηκε σε πάρτι της ΔΑΠ. Να λείπει το βύσσινο.