¨Αρη, και οι προγονοί μας νεκρώθηκαν αλλά δεν έπαψε κανείς να μιλάει για κείνη την ιστορία της γιαγιάς που ήρθε απο τη Πόλη που η μάνα της κατοικούσε στο Πόντο που η προγιαγιά της έσφιξε κάποτε το χέρι του βασιλιά Γεώργιου που μεγάλωσε με τη θύμηση της Μπελ Επόκ σε κείνο το ταξίδι στη ευρώπη. Θα μου πεις τώρα πως εσύ δεν μίλησες ποτε με δαύτους, και θα συμφωνήσω. Ούτε εκείνοι σου μίλησαν ποτέ, και δεν είναι δα σίγουρο πως θα ήθελαν. Δεν είναι για όλους οι νεκρές γλώσσες, δεν είναι για όλους οι νεκροί πρόγονοι. Μα αν θες να τους διαγράψεις πρέπει πρώτα να με μάθεις να μιλάω μια ζωντανή γλώσσα, να με συστήσεις σ' ένα ζωντανό άνθρωπο κάποιον που, διάολε, θα έρθει και θα διαγράψει μεγαλύτερη τροχιά απο εκείνον που ''έφυγε''. Χτίσε μέλλον πιο δυνατό απο το παρελθόν σου, μπορείς; Αλλιώς ξέχνα τις παπάρες για νεκρότητες και πέρνα στο παρασύνθημα: τί σε τρομάζει περισσότερο, τελικά, η ''νεκρή'' γλώσσα( μη καθομιλουμένη) που αναδεύεται στα πόδια μας αιώνες ή ''η ζωντανή'' του κόσμου, που απομαγεύτηκε ;* σήμερα το πρωί μου έγινε κήρυγμα σχετικά με την ετυμολογία της λέξης '' νεκρή'' γλώσσα. Είναι απο χθες το διακύβευμα ( μη πεις διακύβευση γιατί ολισθαίνεις ) των ημερών. Η λέξη νεκρός σημαίνει ασάλευτος. Αν θεωρούν οι νεωτεριστές του λόγου πως η λατινική και η αρχαία ελληνική είναι ασάλευτα λείψανα ή οστεοφυλάκια λέξεων, τότε ας ανατρέξουν στον τρέχοντα μήνα ή στον ερχόμενο,στον παρερχόμενο, να διαπιστώσουν τα σημεία αναφοράς και το ανακλάδισμα των λέξεων. Γιατί τελικά,ανοηταίνει ο άνθρωπος όταν τον λόγο του χειρίζεται για να μη σιωπήσει. @ Παραπέμπω σε δημοσίευμα της telegraph u.k προ δυο μηνών, για την διδασκαλία των αρχαίων σε παιδιά 7 χρόνων. Η σκέχη αφορούσε τα αρχαία, λατινικά και αργότερα τα μανδαρινικά ως ξένη γλώσσα. Δεν είδα να υπήρχαν ανάλογες προτάσεις στην Ελλάδα, ίσως γιατί στο ξήλωμα τα καταφέρνουμε καλύτερα απο το πλέξιμο.