@ Πόντια, μου φαίνεται χαζό να "μοιράζω σοφία" για τέτοιες καταστάσεις, αλλά αφού βρίσκομαι στο επόμενο στάδιο και βλέπω διαφορετικά τις πρότερες αντιδράσεις μου, σας λέω τα εξής:1. Το χειρότερο δεν είναι να βοηθάς τον άρρωστο γονέα, το χειρότερο είναι να το κάνεις για γονέα που δεν έχεις και την καλύτερη σχέση (όπως λέει η κοπέλα στην ερώτηση). Και επειδή θα νιώθεις ότι εγκλωβίστηκες (τι λέξη! πόσες φορές τη χρησιμοποίησα!) να σκέφτεσαι ότι σύντομα θα πεθάνει και αυτή ήταν η μοναδική σου ευκαιρία να βελτιώσεις τις σχέσεις σας. Άδραξέ την και μην τη βλέπεις διαχειριστικά.2. Σκέψου το ανάποδο: κι αν τα αδέρφια με τις πολυάσχολες ζωές τους βλέπουν κάτι που εσύ δε βλέπεις; Ο πατέρας σου είναι 88, εσύ μπορεί και 30. Είσαι κάτι σαν μπαταρία του. Μην αποφορτίσεις εντελώς για να φορτίζει ο ίδιος.3. Είναι μόνος χωρίς φίλους, με παιδιά που δεν πολυασχολούνται, στο τέλος της ζωής; Πάρτο σαν παράδειγμα για να αποφύγεις τα λάθος βήματα που έκανε στη ζωή του για να'ρθουν έτσι τα πράγματα. Επένδυσε χρόνο στους ανθρώπους, δίνε.4. Σκεφτείτε τη λύση του γηροκομείου. Συζήτα το με τον πατέρα σου. Γιατί να νιώθει ανήμπορος και γέρος στο σπίτι, όταν υπάρχουν εξαιρετικά ιδρύματα όπου θα έχει συνεχώς νοσοκόμους και συνομήλικους για συντροφιά; Και όταν πέσουν όλοι να σε φάνε, μην ακούς κανένα. Μακάρι να έχω παιδιά που θα ασχοληθούν να ψάξουν το καλύτερο γηροκομείο για μένα, παρά να ξεροσταλιάζω στο σπίτι περιμένοντας πότε θα προλάβουν να με δουν και να νιώθω βάρος.5. Μην εγκλωβίζεσαι στη σκέψη "έτσι θα'ναι η ζωή μου από δω και πέρα;" γιατί η ζωή αλλάζει σε χρόνο dt. Και ψάξε για τους φροντιστές, υπάρχουν θέματα να λύσεις, όχι μόνο για τώρα αλλά και για μετά θάνατον. Εγώ ακόμα το παλεύω. Αυτά. Συγνώμη για το μακροσκελές. Ελπίζω να μην υπάγεται πολύ στο δόγμα lenfou :)ΥΓ. Επιμένω για την κατάκλιση. Προσέχετε για να έχετε.
