Τους θαυμάζω και τους σέβομαι και τους δύο. Νιώθω τυχερός που η γενιά μου πρόλαβε να τους ακούσει και να τους παρακολουθήσει ζωντανούς. Θα είναι πολύ όμορφο όταν θα τους ακούνε ή θα τους διαβάζουν τα παιδιά μου και θα με ρωτάνε αν είχα παρακολουθήσει από κοντά τη μία ή την άλλη συναυλία του ενός ή του άλλου. Κι εγώ θα του διηγούμαι περήφανος. Όχι περήφανος επειδή "ήμουν κι εγώ εκεί" αλλά γιατί τα παιδιά μου θα συνεχίζουν να τους ακούνε, ίσως με περισσότερο πάθος, αγάπη και συνειδητοποίηση απ' ό,τι εγώ. Αυτό που θέλω όμως να εκφράσω είναι πως οι δύο τους ήταν πολύ διαφορετικές προσωπικότητες και δεν νομίζω πως τίθεται θέμα σύγκρισης. Τα βιώματα τους από την παιδική ηλικία ήταν πολύ διαφορετικά. Βιώματα που καθόριζαν το έργο τους. Την περίοδο όπου ο ένας ήταν εξόριστος στα ξερονήσια με όλα τα επακόλουθα ο άλλος έγραφε μουσικές για λογοκριμένες κινηματογραφικές ταινίες...Για πολλούς και διάφορους λόγους δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε γιατί ο ένας ήταν "σιωπηλός" και ο άλλος "θορυβώδης". Αν και είμαι σίγουρος πως αν ζούσε σήμερα ο Χατζιδάκις, με όλα όσα συμβαίνουν θα γινόταν ιδιαίτερα θορυβώδης...