Ας με διορθώσει κάποιος αν κάνω λάθος, αλλά η προσφορά των βιβλίων αυτών δεν απευθύνεται στα σημερινά παιδιά, αλλά στα παιδιά του ...1974, όπως η αφεντιά μου. Εμείς τρέξαμε να προμηθευτούμε την εφημερίδα πριν εξαντληθεί για να πάρουμε το Αλφαβητάρι για προφανείς συναισθηματικούς λόγους, αλλά δεν νομίζω να σκοπεύει κανείς μας να χρησιμοποιήσει τα βιβλία αυτά για να διδάξει στα παιδιά του τα πρώτα τους γράμματα. Όσο για την κυρία που ζει στην Αγγλία και σκοπεύει να τα χρησιμοποιήσει για το παιδάκι, που μιλάει στο Skype, την περιμένει μία ξεγυρισμένη απογοήτευση. Τα αναγνώσματα που μας έδιναν να διαβάζουμε οι γονείς μας ως ενδεδειγμένα για εμάς ενδέχεται να είναι εντελώς ακατάλληλα για τα παιδιά της 2ης γενιάς μεταναστών. Ο λόγος: Είναι εντελώς έξω από τα βιώματά τους και εντελώς ξένα για τον κόσμο τους. Θυμάμαι μία δασκάλα σε παροικιακό σχολείο του Λονδίνου, η οποία εξηγούσε γιατί απέφευγε να διηγηθεί τους μύθους του Αισώπου στην τάξη της. Έλεγε ''τους πιο πολλούς μύθους δεν τους καταλαβαίνουν τα παιδιά και μερικοί τους φαίνονται ακόμα και βάρβαροι''. Τα βιβλία αυτά λοιπόν δεν προορίζονται για διδασκαλία στα σημερινά παιδιά, τα οποία το πρώτο που θα ρωτήσουν θα είναι ''γιατί τα παιδάκια στο βιβλίο δεν βλέπουν τηλεόραση;'' και ''γιατί ο μπαμπάς τους δεν έχει αυτοκίνητο;''. Άρα άστο κάτω αυτό πιτσιρικά, είναι του μπαμπά. Το να διαβάζω τώρα στα μεσοκοπήματά μου για τον Μίμη και την Λόλα είναι λιγουλάκι γραφικό, αλλά τι να κάνουμε; Γουστάρω να θυμάμαι τα παλιά πότε-πότε...