#11: Φυσικά και είναι θέμα εξάσκησης και τακτικής, κανείς δεν γεννιέται ετοιμόλογος. Ασφαλώς και απαιτείται ένα καλό νοητικό υπόβαθρο (ευφυϊα, γνώσεις, αίσθηση του χιούμορ,γρήγορη ανάκληση βιωμάτων από τα βάθη της μνήμης, σωστό σετάρισμα εμπειριών) αλλά το υπέρτατο μυστικό είναι να μη χάνει κανείς την ψυχραιμία του, σαν να παρακολουθεί ταινία, λίγο αποστασιοποιημένα. Αν το καλοσκεφτείς, είμαστε όλοι Hθοποιοί -με την κυριολεκτική έννοια, "φτιάχνουμε ήθος"- στο Θέατρο της ζωής, με μοιρασμένους ρόλους, χωρίς σενάριο. Ας αυτοσχεδιάσουμε λοιπόν, γιατί είναι απίστευτα λυτρωτικό! Επιπρόσθετα, μπορεί να μην έχεις στα χέρια σου το σενάριο, αλλά σε γενικές γραμμές η ανθρώπινη συμπεριφορά είναι προβλέψιμη, εκτός κι αν έχεις απέναντί σου μια παθολογική περίπτωση ("ο γιατρός είπε να λέμε ναι"). Τέλος, αν εξαιρέσεις την παρεϊστικη "πλάκα", συνήθως οι προκλήσεις-προσκλήσεις έχουν ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο (οι εκφάνσεις της κοινωνικής αδεξιότητας δεν είναι δα και πολλές) και με συνεχή εξάσκηση μπορείς να δημιουργήσεις μια πλατφόρμα "ατάκας-πασπαρτού". Ειλικρινά, δεν θυμάμαι πόσες φορές έχω χρησιμοποιήσει τη φράση "ο Γερμανός χτυπάει την πόρτα", "καθρεφτάκι;", "στείλτο μου σε μήνυμα σε παρακαλώ, γιατί από κάποιο σημείο και μετά κουφάθηκα", "να θυμηθώ να κλείσω ραντεβού με τον οφθαλμίατρο αύριο", "κάποιος δεν πήρε το χάπι του σήμερα...(κλείσιμο ματιού με νόημα)" Χαχαχα...η ζωή είναι ωραία, γιατί είναι μια ταινία που πάντα συνεχίζεται.Enjoy!
