Με το ξεκίνημα της εποχής ΔΝΤ και μνημονίων υπήρξε κατά τη γνώμη μου μια έντονη τάση συνειδητοποίησης και πολιτικοποίησης από μεγάλο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας που μέχρι πριν πορευόνταν ανέμελο. Η χρυσή αυγή υποστηρίχτηκε από τη νέα δημοκρατία και τα μμε ακριβώς για να ανακόψει αυτήν την τάση, να στρέψει την προσοχή στους μετανάστες. Να επιτεθεί στους απεργούς και να ενισχύσει τον κοινωνικό αυτοματισμό του ενός αναντίον του άλλου αποπολιτικοποιώντας τις κυβερνητικές επιλογές. Τα μαντρόσκυλα επιτέλεσαν το ρόλο τους και τα βάζουν ξανά πίσω στο κλουβί τους. Οι μισθοί των 400 ευρώ όμως παραμένουν, η κατάρρευση των εργασιακών δικαιωμάτων παραμένει, το κλείσιμο σχολείων, νοσοκομείων, πανεπιστημίων συνεχίζεται, ο δημόσιος πλούτος χαρίζεται σε "φίλους" "επιχειρηματίες"(βλέπε ΟΠΑΠ), η φτώχεια και η ανέχεια πολλαπλασιάζεται και οι ίδιοι άνθρωποι που κυβερνούν τα τελευταία 30 χρόνια με τις πλάτες των ίδιων οικονομικών συμφερόντων παρουσιάζονται ως εφαρμοστές του νόμου. Του νόμου που οι ίδιοι παρέβλεπαν τόσα χρόνια όσον αφορά τη δράση της χρυσής αυγής. Του νόμου που οι ίδιοι παρέβλεπαν τόσα χρόνια για να εξυπηρετήσουν οικονομικά συμφέροντα. Αλλά και του Συντάγματος που τα τελευταία χρόνια έχει γίνει κουρελόχαρτο για να εξυπηρετήσουν πότε τις απαιτήσεις των δανειστών(ελλήνων και ξένων) και πότε τις απαιτήσεις των πλουτοκρατών.Φλυαρώ το ξέρω, αλλά τα γράφω όλα αυτά για να σας πω ότι δεν είμαι αισιόδοξος όσο περιμένουμε ότι τα πράγματα θα φτιάξουν από μόνα τους και μάλιστα από ανθρώπους και κόμματα που έχουν αποδείξει επανειλημμένα το ποιόν τους.