"Η τέχνη είναι αυτό που ευχαριστιέται κανείς όταν δε θέλει να σκέφτεται την πραγματικότητα" (U. Eco)Ακόμα χειρότερα από τους θεατές που θέλουν να γίνουν θέαμα, ο Umberto Eco αναλύει από σημειολογικής πλευράς ακόμα και το παράδειγμα φημισμένου ιταλού πιανίστα που διέκοψε το κονσέρτο του για να διαβάσει (ο ίδιος ο μουσικός - όχι οι θεατές του!!) δήλωση για τα θύματα κάποιου βομβαρδισμού.Για να εξηγήσει το παράλογο του πράγματος, έκανε τη συγκρίση με τις αντιδράσεις που θα μας προκαλούσε ο μαιτρ εστιατορίου που θα καθυστερούσε να φέρει μας την παραγγελία, προκειμένου να εξηγήσει τις πολιτικές του απόψεις για ένα θέμα: Είναι βέβαιο ότι θα τον χτυπούσαμε φιλικά στην πλάτη και θα του λέγαμε να αφήσει κατά μέρος τις όποιες απόψεις, για να φροντίσει να φέρει τις μπριζόλες προτού κρυώσουν.Αυτό που τρομάζει δεν είναι τόσο η συγκεκριμένη συμπεριφορά (που αποτελεί άλλη μια εκδήλωση της άποψης περί γενικευμένης ανομίας, όπου επαναστατικότητα και προοδευτικότητα είναι το "κάνουμε ό,τι γουστάρουμε"): Είναι η αντιμετώπιση όσων διαφωνούν με αυτό το νταβατζιλίκι, ως ναζιστών, ακροδεξιών, κτλ (και επομένως άξιων κάθε τιμωρίας). Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι εάν κάποιος από το κοινό αποδοκίμαζε τους συγκεκριμένους ακτιβιστές (εδώ γελάμε), οι δημοκρατικές δυνάμεις θα τον έστελναν στο νοσοκομείο με συντριπτικά κατάγματα.