#6Η αιώνια πηγή μανούρας. Πόσους μα πόσους τσακωμούς έχω ζήσει γι'αυτο το θέμα. Αν και για μενα τα είπε απόλυτα ολοκληρωμένα η Λένα με κεντρικό επιχείρημα το οτι ο καφές και το φαγητο έξω είναι όντως πολυτέλειες και όχι ανάγκες, άρα εάν έχεις την άνεση να πληρώσεις την τριπλή τιμή για έναν καφέ η φαγητό και το σέρβις που τα συνοδεύουν αντι για να τα γευτείς σπίτι σου, ε τοτε έχεις και την άνεση να πληρώσεις και μια έξτρα αμοιβή για τον/την σερβιτόρο/α χωρίς να ζημιωθείς.Ως προς το αποστειρωμένο: ''Δηλαδή αν το να κάνεις σωστά τη δουλειά σου δεν είναι κάτι αυτονόητο και πρέπει να επιβραβεύεται επιπλέον..', η καθημερινότητα μόνη της δείχνει ακριβώς πόσο αυτονόητο δεν είναι κάτι τέτοιο. Δεν ξέρω αν βαδίζουμε στον ίδιο πλανήτη, αλλα εάν βγεις μία βόλτα οπουδήποτε έξω για δουλείες, θα παρατηρήσεις οτι επειδη δεν ζουμε σε Αμερικανικη ταινια, επειδή οι άνθρωποι είμαστε πολύπλοκα και αρκετά προβληματικά πλάσματα και όχι ρομπότ, και επειδή η κοινωνία μας είναι τουλάχιστον αρκετά χαοτική, πολύ λίγοι άνθρωποι γενικά κάνουν καλά (=χωρίς λάθη, έγκαιρα και με καλή συμπεριφορά προς τον συνάδελφο και πελάτη) την δουλειά τους. Δεν ξέρω λοιπόν με τόσους αρπα-κόλλες, τραπατσούληδες, μη έμπειρους, ανίκανους, ανεπίδεκτους, η απλώς overworked, ανεπαρκώς εκπαιδευμένους, σε λάθος επάγγελμα, κακοδιάθετους την τάδε στιγμή, κοκ, ανθρώπους κ επαγγελματίες παντού, πώς μπορείς να μιλας για το 'αυτονόητο' του επαγγελματισμού και να μην εκτιμάς τους λίγους ανθρώπους που όντως κάνουν την δουλειά τους καλά όταν και εάν τους πετυχαίνεις. Τα μόνα 'αυτονόητα' του επαγγελματισμού είναι οτι σπανίζει, οτι ο καθένας το εκτιμά αρκετά διαφορετικά, και οτι έχει να κάνει με το πόσο καλά γνωρίζει κανείς το αντικείμενο του, πόσο καλά αποδίδει στον επαγγελματικό του χώρο και στις υποχρεώσεις του, και πόσο καλά συνεργάζεται με τους υπόλοιπους - πάντα στο συγκεκριμένο πλαίσιο χώρου κ χρόνου που ζει. Οι λεπτομέρειες μετά απο αυτά είναι απέιρες, αφού όλα είναι σχετικά και όχι σε τακτικά κουτάκια, ιδίως εαν σκεφτεί κανείς πόσο διαφορετικά το κάθε επάγγελμα ασκείται και διαρθώνεται ανάλογα με το κοινωνικο-πολιτικό του πλαισιο. Αρα, κακό δεν κάνει να επιβραβεύουμε όσους πετυχαίνουμε να δουλεύουν καλά.Επίσης σημαντικό: συγκρίνεις τη δουλειά του σερβιτόρου με τη δουλειά γραφείου βάζοντας την κλινική θεώρηση 'ε δουλειά του είναι' και τελος? Ο σερβιτόρος όλη μέρα τρέχει πάνω κατω, σε αδιάκοπη ορθοστασία, η εργασία είναι χειρωνακτική και του κάνει κακό (προβλήματα μέσης, τενοντίτιδα), αντιμετωπίζει το κοντό κ το μακρύ του κάθε πελάτη και παίρνει απο τους κατώτατους μισθούς. Στην Ελλάδα δε, συνηθίζεται να δουλέυει ανασφάλιστός, χωρίς μεγάλα διαλειμματα, όφείλει (άτυπα αλλά πολύ πραγματικά) να πληρεί και συγκεκριμένα (άσχετα με την δουλειά) αισθητικά (και σεξιστικά) κριτήρια και να αντιμετωπίζεται αρκετά σαν δούλος απ'τους εργοδότες. Είναι μια εργασία που εκθέτει τον εργαζόμενο σε πιο πολλόυς κινδύνους (εκμετάλλευση) πχ απο μια εργασία γραφείου. Λίγοι γίνονται σερβιτόροι/ες επαγγελματικά εφ'όρου ζωης απο επιλογή, αλλά επειδή αυτό μπορούσαν μόνο να κάνουν, για άπειρους λόγους που κανείς μας δεν μπορεί να κρίνει (αν κ πόσους έχω ακούσει να λένε 'Ας κάνει κάτι άλλο'). Σίγουρα δεν είναι δικό σου πρόβλημα πόσο ταλαιπωρείται ο κάθε άνθρωπος στη ζωή αυτή αλλά με αυτήν τη λογική, και εσύ εαν θα βρεθείς σε οποιαδήποτε θέση όπου έχεις ανάγκη απο κατανόηση απο τον συνάνθρωπο μην περιμένεις καμία. Δεν δουλεύει έτσι. Ο σερβιτόρος καταπονεί το σώμα του μέσα σε κουραστικές συνθήκες και παίρνει ψίχουλα και εσύ λές 'αυτή είναι η δουλειά του'? Ε ναι, και ενας δικηγόρος στην Ελλαδα παίρνει το πολυ ενα χιλιάρικο και δουλευει 12ωρα ενώ ο ίδιος άνθρωπος στο Ευρωκοινοβούλιο παίρνει τα τριπλά χρήματα με 7.5ωρακι και 1 ωρα lunch break. Βλέπεις, η ίδια δουλειά σε άλλο σύστημα έχει άλλη ταρίφα - εξαρτάται πόσο καπάτσος είσαι και/η τυχερός να μπεις στο συστημα (και πολλά άλλα). Η ανθρωπινη κοινωνία βασίζεται στην αξιοκρατία και στη δικαιοσύνη μόνο στην θεωρία - αλλιώς οι εκατομμυριούχοι στη γη αυτή θα ήταν οι άνθρωποι που πολεμούν τον καρκίνο ή την περιβαλλοντικη μόλυνση ή αυτοί που βοηθούν κακοποιημένα παιδιά να νοιώσουν άνθρωποι πάλι. Στην πράξη, ελάχιστες μειονότητες χτυπιούνται για τα δυο αυτά ζητόυμενα. Καλό θα ήταν οι υπόλοιποι να έχουμε μία παραπάνω κατανόηση για τα χειρωνακτικά κ κακοπληρωμένα επαγγέλματα - δεν το 'αξίζει' πάντα ο συνάνθρωπος. Κ ένα φιλοδώρημα βοηθάει.Το ένα η δυο εξτρα ευρω δεν θα ζημιώσουν αυτόν που έχει να πάει για καφέ, ούτε βεβαια και είναι απαραίτητο να δίνονται πάντα αμα δεν εχεις, και εαν ο σερβιτόρος είναι ιδιαιτέρως για κλαματα, αργός, μες τη γκρινια κ/η αγενης ναι, μην τον επιβραβεύσεις. Αλλα αυτος που είναι καλός στη δουλειά του με χαμόγελο και ευγένεια παραλληλα, ε ναι αξίζει κάτι παραπανω. Ιδίως επειδή ο μέσος ανθρωπος δεν είναι. Και ιδίως όταν κάνει δουλειά κακοπληρωμένη. Ακομα και το πιτσιρικι που το κανει για χαρτζιλικι περιστασιακα παράλληλα με σπουδες, αξίζει να πάρει κάτι παραπάνω ΕΑΝ κανει καλά την δουλεία αυτή - γιατι αξίζει να μάθει οτι έχει διαφορά το να προσπαθείς να κάνεις κάτι καλά απ'το να είσαι αδιάφορος. Αξίζει κυρίως να βγει ο πελάτης/συνάνθρωπος απο τα αποστειρωμενα θεωρητικά κουτάκια και να δει στην καθημερινότητα πόση ανθρωπιά παραμένει στην κρίση και συμπεριφορά του. ΥΓ - συνήθως οι θεωρίες αυτές 'την δουλειά του κάνει' συγκαλύπτουν και απλή τσιγγουνιά, ενα ελαττωμα που κανέναν ποτέ δε άκουσα να παραδέχεται για τον εαυτό του
