― Εκείνο το βράδυ που λες, καβάλησε την ασημένια Πόρσε Σπάιντερ, και ξεχύθηκε στον αυτοκινητόδρομο μ’ εκατό μίλια την ώρα. Έβρεχε κι όλας, εντάξει; Ώσπου σε μια στροφή πάνω στο Πάσσο Ρόμπλες της Καλιφόρνια την τσάκισε πάνω σ’ ένα άλλο αυτοκίνητο, και το κεφάλι του… χωρίστηκε από το σώμα του. Νύχτα, τριάντα του Σεπτέμβρη.― Και μετά η μάνα του κι ο πατέρας του τη φορτώσανε σε μια νταλίκα, τη γυρνάγανε στην Αμερική, τη δείχνανε στη νεολαία, και μαζέψανε του κόσμου τα δολλάρια.― Τώρα γιατί μου το γάμησες πάλι;― Γιατί το ’χω ακούσει είκοσι φορές. Πειράζει;― Γράψανε που λες κι ένα τραγούδι τότε γι’ αυτόν, που έλεγε: «Δε γίνεται να τη βγάλεις πάνω απ’ τα τριάντα». Ήτανε πολύ γρήγορος για να ζήσει, και πολύ μικρός για να πεθάνει.Νίκος Νικολαΐδης, Γλυκιά συμμορία