Είναι ασύλληπτο το πόση κοροϊδία και κοινωνικό αποκλεισμό μπορείς να φας στο σχολείο ακόμη και για τις πιο ασήμαντες αφορμές. Αυτές οι ροζ καταστάσεις που περιγράφονται π.χ. στο "Τα μαθητικά τα χρόνια" ισχύουν μόνο για όσα παιδιά έχουν τον "κατάλληλο" σωματότυπο, τόνο δέρματος, σεξουαλικό προσανατολισμό, μουσικές προτιμήσεις, υφάκι και πάει λέγοντας. Δεν ξέρω σε ποιο βαθμό έχει να κάνει με το πώς μεγαλώνει ο καθένας, αλλά εν τέλει τα περισσότερα παιδιά μπορούν να είναι εξαιρετικά σκληρά, προσπαθόντας να επιβάλουν την ανωτερώτητά τους ή να νιώσουν πως ανήκουν σε μια ομάδα "ισχυρών", να νιώσουν αποδεκτοί και όχι απόκληροι. Παρά τα διάφορα ρομαντικά που λέμε για τις αθώες παιδικές ψυχές, έχω καταλήξει ότι μάλλον η συμπόνια και ο σεβασμός στο διαφορετικό είναι από τις τελευταίες αρετές που αναπτύσσει ο άνθρωπος μεγαλώνοντας. Η βασική λύση που μπορώ να σκεφτώ είναι ότι πρέπει κάθε γονιός να εξηγεί στο παιδί του από μικρό τις επιπτώσεις που τα λόγια και οι πράξεις του έχουν στους άλλους, να το μάθει να σέβεται τη διαφορετικότητα - σε βαθμό πλύσεως εγκεφάλου. Και να του τονίσει πως αν το ίδιο πέσει θύμα τέτοιων διακρίσεων, δεν πρέπει να το δεχθεί στωικά, αλλά να μιλήσει.