Έχει κι εκεί κοτούλες...που παίρνουν ψευτοαναβολές για να μή δικαστούν, που δείχνουν με πονεμένο ύφος τη μελανιά απ'το κλόμπ (κοίτα, κοίτα τί μούκανε ο μπάτσος...), που σκοτώνουν περαστικούς, ταμίες, που παίρνουν όμηρους τυχαία ανθρωπάκια την ώρα που φεύγουν με το λουφέ (ζεστό χρήμα) απ'την τράπεζα (φυσικά άν πρόκειται να το ρίξουν στον "αγώνα, τότε η πράξη τους παίρνει άλλη σημασία, ανθρωπιστική, ευγενικιά, υπέρτατης προσφοράς στο σύνολο) και που φτύνουν με περιφρόνηση στα μούτρα κάθε άνθρωπο που φτύνει αίμα για να επιζήσει χωρίς "απαλλοτριώσεις". Στην Ελλάδα βρισκόμαστε, εξαρτάται μόνο σε πιά μεριά του δρόμου βρίσκεσαι, σε πιά παράταξη, σε πιό χρώμα, κόμμα, κερκίδα...αυτόματα οι οπτικές αλλάζουν και ο κ. Βούτσης, του οποίου ο γιόκας πιάστηκε στα πράσσα με το χρήμα και το κουμπούρι στα χέρια, γίνεται συμπαθής "τραγικός πατέρας" ενώ η κόρη του Μιχαλιολάκου γίνεται "χοντρή μέγαιρα". Την ίδια "βαρύτητα" έχουν τα παραληρήμματα των εγχωρίων φύρερ με εκείνα τα περισπούδαστα δοκίμια του Ξηρού - που όμως πρόθυμα αναπαράγουν χωρίς σχόλια πολλά μμε - και οι μποτίλιες με το κεφάλι του Μουσσολίνι ή οι προτομές του χίτλερ των φασιστών με τις λυρικές προκηρύξεις επαναστατικού αχαχούχα του Ρωμανού. Κι άν θέλετε, είναι και το ίδιο επικίνδυνοι και οι δύο, δηλαδή ελάχιστα !