Το έχω δει και είναι υπέροχο. Το πρώτο μέρος, όπως ακριβώς λέει. Προβλέψιμο, αλλά διδακτικό και συγκινητικό. Και πάλι αυτά δείναι δικαιολογίες. Κι ας είναι προβλέψιμο. Φταίμε εμείς που η κτηνωδία είναι προβλέψιμη. Το δεύτερο είναι μια δυσάρεστη έκπληξη, ξεκινά σα μια κοινότυπη ιστορία του κάτσε να σου κάνω το τραπέζι, μετά γίνεται κακόγουστη φάρσα και στο τέλος εκφανίζεται το κτηνώδες πρόσωπο που κρύβονταν από κάτω. Λες να χέσω τον ήλιο και τη θάλασσα και τη λεβεντιά σας.