Η γνώμη μου είναι οτι η τέχνη ενίοτε οφείλει να προκαλεί και ίσως και να δημιουργεί συναισθήματα που συνήθως θέλουμε να απωθήσουμε, συναισθήματα και εικόνες τα οποία δεν θέλουμε ή δεν αντέχουμε να αντιμετωπίσουμε. Όταν η τέχνη υπηρετεί αυτό το σκοπό συνειδητά τότε για μένα πετυχαίνει και το στόχο της. Το πρόβλημα είναι όταν η πρόκληση γίνεται απλά για την πρόκληση. Χωρίς να γνωρίζω τον εσωτερικό του κόσμο, έχοντας μόνο δει κάποιες από τις ταινίες του, υποθέτω και ελπίζω οτι ο στόχος του Οικονομίδη είναια αυτός ακριβώς. Να μας φέρει αντιμέτωπους με την εικόνα τη δική μας, του διπλανού μας, της κοινωνίας μας, την εικόνα που επιλέγουμε να θάψουμε και να μην αντιμετωπίσουμε ή την εικόνα αυτή που ωραιοποιούμε για κάποιους λόγους. Ένα από τα εργαλεία αυτού του είδους τέχνης που θέλει ουσιαστικά να "βλάψει" και να "πληγώσει" το ωραιοποιημένο και όμορφα σερβιρισμένο (ακόμα και στα χειρότερα τμήματά του) κοινωνικό σύστημα είναι και αυτό το "συνεχές βρισίδι" το οποίο, κατά τη γνώμη μου, εξυπηρετεί και βοηθάει αυτόν ακριβώς το σκοπό. Η τέχνη δεν έχει πάντα στόχο το να δημιουργήσει συναισθήματα ομορφιάς και ευφορίας, αλλά ,ενίοτε, και να ενοχλήσει. Αυτό ακριβώς κάνουν οι ταινίες του Οικονομίδη. Το πώς θα το διαχειριστεί αυτό ο κάθε θεατής είναι υποκειμενικό. Για μένα το Σπιρτόκουτο ήταν από τις καλύτερες ταινίες που έχω παρακολουθήσει δίνοντας σου αρκετή τροφή για σκέψη και συζήτηση.