Η Χρύσα δυστυχώς έχει δίκιο και δεν υπερβάλλει καθόλου. Περάσαμε μία πολύ δύσκολη Α' Δημοτικού με τον γιο μου - ο οποίος μέχρι το νηπιαγωγείο λάτρευε το σχολείο - με ξύλο, ταπεινωτικά σχόλια και αληθινό bullying. Η στάση του σχολείου ήταν ότι αυτά συμβαίνουν παντού, "έχουμε δει και σπασμένα χέρια και πόδια" και άλλα χαριτωμένα. Το παιδί μου περιέγραφε το σχολείο ως ζούγκλα. Σημειωτέον ότι μένουμε σε μία "καλή περιοχή" της Αθήνας. Ως αποτέλεσμα, νοικιάσαμε σπίτι σε άλλη περιοχή και αλλάξαμε σχολείο. Φέτος το παιδί είναι ήρεμο στο σπίτι και χαρούμενο. Χθες μου είπε "Μαμά, γλυτώσαμε πολύ ξύλο που αλλάξαμε σχολείο. Ήταν πολύ καλή επιλογή", αναφέροντας ότι σε μία συνάντηση που είχε με παλιό του συμμαθητή έμαθε τα νέα του παλιού σχολείου (ξύλο, κλάμματα κλπ.). Όλη την περσινή χρονιά είχαμε συζητήσεις επί συζητήσεων στο σπίτι, υποστήριξη, οδηγίες κλπ. Δυστυχώς διαπιστώσαμε ότι στην παλιά μας τάξη, το ξύλο και οι απειλές είχαν εγκατασταθεί ως τρόπος επικοινωνίας και κοινωνικοποίησης. Αν είναι παρηγοριά για την Χρύσα, ας γνωρίζει ότι δεν είναι μόνη και την καταλαβαίνω απόλυτα.
