11. Στην ψυχοθεραπεία παίζουν πολλά πράγματα το ρόλο τους. Φυσικά το μέγεθος και η ποιότητα του ζητήματος, πού θα στραφείς (συμπεριφορική, λακανική κτλ.) και σε ποιον (κυκλοφορούν πολλά φιντάνια), σε ποια ηλικία θα ξεκινήσεις (π.χ. αν έχεις "χτίσει" έναν εαυτό και στα 40 ξεκινήσεις, το πράγμα έχει ένα βαθμό δυσκολίας) κτλ. κτλ. Και βέβαια θέλει πολύ χρόνο και θάρρος. Το σύνηθες 'πρόβλημα', αν υπάρξει, είναι ότι οι ψυχοθεραπευόμενοι επιλέγουν να σταματήσουν συνήθως όταν έχουν φτάσει σε ένα στάδιο επίγνωσης που θεωρούν ότι βρήκαν τη ρίζα του προβλήματος και αυτό αρκεί. Τι να την κάνεις την επίγνωση όμως, αν δεν έχεις τα εφόδια να τη διαχειριστείς; Μάλλον είναι χειρότερα μετά. Άλλοτε, όταν αισθάνεται κανείς 'δυνατός', όπως περιγράφεται στο 11, και έχει την ψευδαίσθηση ότι βρήκε λύσεις (συνήθως όντως εγωιστικές). Συνήθως- ή ελπίζω- αυτοί επιστρέφουν αργότερα. Άλλοτε πάλι η ψυχοθεραπεία 'σπάει' πάνω στον εαυτό μας. Δεν είναι πάντα όλοι έτοιμοι κάθε στιγμή γι'αυτήν. Πάντως, το χρέος να γίνουμε όσο καλύτεροι μας επιτρέπει η φύση μας και να ζούμε όσο λειτουργικά μπορεί ο καθένας, σίγουρα δεν εκπληρώνεται- αν εκπληρώνεται ποτέ εντελώς- στα πρώτα στάδια της ψυχοθεραπείας. Επομένως (με πολλά λόγια, ομολογουμένως :-) ), συμφωνώ με Λένα.