#13Τα συλλυπητήρια μου για τον μπαμπά σου! Εμένα οι παππούδες μου (οι γονείς του μπαμπά μου) πέθαναν με 20 μέρες διαφορά. Κυριολεκτικά δεν μπορούσε να ζήσει ο ένας χωρίς τον άλλο. Και μην φανταστείς ότι ήταν φαινομενικά απ' τα πιο αγαπημένα ζευγάρια, ομηρικοί καυγάδες. Ήμουν πολύ μικρή τότε. Όταν πριν απο μερικά χρόνια έχασα και την άλλη γιαγιά μου φοβήθηκα τόσο πολύ μην συμβεί το ίδιο που ενώ ήμουν φοιτήτρια σε άλλη πόλη ερχόμουν κάθε Σαββατοκύριακο και πρωί απόγευμα έπινα καφεδάκι με τον παππού μου. Τα χρόνια πέρασαν και εχει γίνει συνήθεια να βρισκόμαστε με τα αδέρφια μου σχεδόν κάθε απόγευμα και να τα λέμε στο σπίτι του παππού. Δεν ακούει κ δεν βλέπει σχεδόν καθόλου πλέον (εχει περάσει τα 90) αλλά χαίρεται τόσο πολύ που είμαστε εκεί! Του πηγαίνω και το μωρο μου, του το βάζω στην αγκαλιά του κ ο παππούς λιώνει. Παλιά μου έλεγε δεν με πειράζει να πεθάνω, μονο που θα στεναχωρεθείς εσυ με πειράζει. Τώρα μου λέει στεναχωριέμαι μονο που θα πεθάνω και δεν θα μπορω να δίνω χαρτζιλίκι στον μικρό. Και κάθε φορά φεύγοντας του λέω "παππού θα τα πούμε αύριο". Δεν ξερω γιατι αλλά πάντα το λέω αυτό. Ελπίζω να τον έχουμε πολύ καιρό ακομα κοντά μας! Τα γράφω όλα αυτά γιατι οι αναγνώστες της στήλης είναι πολλοί και οι περισσότεροι θα έχουν κάποιον ηλικιωμένο γονιό ή παππου. Αγάπη θέλουν ρε παιδιά, αγάπη απο εσάς και παρεούλα. Θα φτάσουμε κ εμείς (εύχομαι) στην ηλικία τους και δεν θα θελουμε να είμαστε μόνοι!
