Αγαπητέ φίλε και γιατρέ,Ειλικρινά, σε ευχαριστώ πολύ για τον κόπο της απάντησής σου! Προσευχόμουν να υπάρξει ένας άνθρωπος σαν εσένα και να δώσει αυτή την απάντηση, που στην κυριολεξία, τα λέει όλα. Η τραγική ειρωνεία της ιστορίας, είναι ότι εσύ που είσαι γιατρός ΔΕΝ με μπινελίκωσες - αλλά έδωσες μία εξαιρετική απάντηση τόσο σε ύφος, όσο και σε περιεχόμενο - ενώ σχεδόν όλοι οι άλλοι (οι καθ' έξιν φορουμίστες - σχολιαστές) με έφτυσαν, λες και τους έβρισα το σπίτι. Απέναντι στο φτύσιμο των άλλων, απαντούσα ανάλογα.Πράγματι λοιπόν, η φράση αυτή που ενόχλησε (περί γιατρών - χασάπηδων κλπ), ήταν μία λεκτική υπερβολή (η υπερβολή είναι ένα σχήμα λόγου που έχει λόγο ύπαρξης - αλλιώς δεν θα υπήρχε ως τέτοια). Δεν υπήρχε λογική στη φράση αυτή. Υπήρχε όμως συναίσθημα. Υπήρχε πόνος, θυμός, οργή, αγανάκτηση που ξεχείλισαν. Πολύ σωστά, ο μόνος ίσως φίλος που με κατάλαβε, μίλησε για ΟΥΤΟΠΙΑ. Σε έναν ουτοπικό κόσμο - που δεν εντάσσεται στην πραγματικότητα - ίσως να ευχόμουν αυτόν τον πόνο και την οργή να τα ένιωθαν και οι γιατροί για κάθε ασθενή που χάνουν από αυτή την αρρώστια, επειδή δεν είχαν τα μέσα να την σταματήσουν. Ουτοπικά πάλι, ίσως αυτή η δική τους οργή, μπορεί (μπορεί, λέω) να τροχοδρομούσε ταχύτερες και πιο αποτελεσματικές έρευνες και εξελίξεις. Δεν σου κρύβω, ότι δεν με ευχαριστεί η αίσθηση ή η εικόνα των εφησυχασμένων γιατρών (όπως και των εφησυχασμένων πολιτικών ή δασκάλων ή δημοσιογράφων ή καλλιτεχνών κλπ), ακόμα και αν αυτοί - οι γιατροί - δεν έχουν ως άμεσο καθήκον τους την έρευνα.Από την άλλη, υπάρχει μία επιστημονική-ιατρική ελίτ. Ειδικά εκεί, νομίζω ότι δικαιούμαστε να κρίνουμε και πολύ αυστηρά μάλιστα. Τέλος πάντων...Η αφοριστική λογική είναι φασιστική. Εννοείται. Κάνω την αυτοκριτική μου. Προσπαθώ να μην είμαι φασίστας - δεν αρκεί να πιστεύω ότι δεν είμαι.Αλλά και αυτή η παλιοαρρώστια, γιατρέ μου, είναι ο μέγιστος χαφιές και τραμπούκος. Τα σέβη μου.
