Δεν έχω λάβει ποτέ μέρος σε παρέλαση. Ούτε έχω παρακολουθήσει από κοντά. Απλώς δε με εκφράζει. Αν παρ'όλ'αυτά ήθελα ή αναγκαζόμουν να πάω, κάτι άλλο θα ξέθαβα από τη ντουλάπα μου να βάλω, πέρα από τις μεταλάδικες μπλούζες και τα τζιν με τα οποία κυκλοφορώ συνήθως. Και δεν είναι ότι θεωρώ ντροπιαστικό το ντ'υσιμό μου (προφανώς), άκαιρο θα το θεωρούσα εν προκειμένω.Άκαιρο ήταν και το ντύσιμο της εν λόγω κυρίας. Ακόμη και με τη μετεωρολογική ερμηνεία της λέξης καιρός: δεν έκανε και τόοοση ζέστη για μπουστάκι! Και το σχεδιαστή του ρούχου να ρωτήσετε, δηλαδή, για τι σκοπό το σχεδίασε, στάνταρ θα σας απαντύσε "για πίστα/κλάμπινγκ", ούτε για σχολείο, ούτε για παρέλαση.Και δεν είναι επειδή είναι γυναίκα. Το ίδιο θα έλεγα για άντρα δάσκαλο που θα έσκαγε μύτη στην παρέλαση με αμάνικο κολλητό φανελάκι (όπως γυμναστήριο), βερμούδα και σαγιονάρες (όπως παραλία) ή πουκάμισο ανοιχτό ως τον αφαλό (όπως "Τρελοπενηντάρης"). Για όλα υπάρχει το σωστό μέρος και στιγμή.