Αγαπητό μου #5, σε νιώθω. Και επειδή μου έχει συμβεί αλλά και επειδή ντρέπεσαι να μιλήσεις και να οριοθετηθείς.Κατ'αρχήν, να πω οτι δυσκολεύομαι να πιστέψω οτι κάποιος που είναι τσιγγούνης είναι ικανός να αναπτύξει βαθιά αισθήματα αγάπης και αλτρουισμού και αυταπάρνησης. Είναι ένα ελάττωμα απο τα πιο εγωιστικά.Κατα δεύτερον, θέλω να σου παραθέσω συμπεριφορές που βλέπω σε άλλους και με εκπλήσουν. Μεταξύ φίλων, "άσε κάτω τη μερέντα μου" και "δεν θελω να τρως απ τις πατάτες μου". Μεταξύ ζευγαριών, "δε θα σου δώσω να φας γιατί το κρατάω για αύριο, που δεν προλαβαίνω να μαγειρέψω", "σορι μωρο, δεν εχω λεφτά για να παραγγείλουμε/ψωνισω, οποτε μην το φας", "βαριέμαι να σου μαγειρέψω".Τα έχουμε ακούσει όλοι. Ε λοιπόν, αντί να γουρλώνουμε τα μάτια και να σκεφτόμαστε τι γαϊδούρια και απότομοι που είναι (είναι), ας πάρουμε ένα μικρό μάθημα εμείς οι αγαθοβιόληδες κι ας μάθουμε να λέμε ένα ειλικρινές ΟΧΙ. Αν και ενδείκνυται το ψέμα εδω, να αρχίσεις το "δεν εχω, δεν εχω". Κοινώς: ο τσιγγούνης, με τα ίδια όπλα πολεμάται. Σόρι, αλλά αν θες να συμβιώσεις με κάποιον που στα τρώει, φίλος, σχέση, συνάδερφος, πρέπει να αρχίσεις αυτό το τροπάρι. Δεν καταλαβαίνουν άλλο. Εκτός κι αν γίνεις κακιά, που κρίμα είναι.
