Νομίζω ότι η απάντηση στα σπληνάντερα είναι το cheap thrill, με σάλτσα "αμερικανιά". Θα σου πω για μένα:Κατ' αρχάς μισώ τις ζομποταινίες, τις βρίσκω απλά αηδία. Υπάρχουν κάποιες ελαχιστότατες εξαιρέσεις π.χ. Outpost οι οποίες κατά βάθος έχουν υπόθεση και μάλιστα καλή.Σημειώνω ότι ταινίες τρόμου δεν βλέπεις μόνος σου, όχι μόνο για να μπορείς να κοιμηθείς μετά (βλ. The Ring) αλλά και γιατί όλη η ομορφιά είναι στο σχολιασμό. "Πίσω σου μωρή, που πας με το βρακί στο υπόγειο μες στο κρύο, μαλάκα ο κολλητός σου είναι ο δολοφόνος, η μάνα φταίει που του ισιώνει το τσουλούφι στα 30, πάντα ο πιο σφίχτης πεθαίνει πρώτος κ.λπ.". Ουσιαστικά, απλά καις εγκεφαλικά κύτταρα και διασκεδάζεις (μέχρι ενός ορίου, πάντα, μερικές είναι απλά άθλιες και συμμερίζομαι τον προβληματισμό σου). Π.χ. εμένα μου είναι ακατανόητο πώς κάποιος μπορεί να βλέπει το Kardashian reality, το eat, pray, love, το Ημερολόγιο και άλλα τέτχοια. Δες το Insidious όμως, σου σηκώνεται η τρίχα.Επίσης, σε ταινίες low budget μπορείς να βρεις διαμαντάκια με πολύ ωραία υπόθεση, όπως το Altitude, που παρά την εμπειρία μου σε σενάρια με ξάφνιασε το τέλος. Εκτός από τα σπληνάντερα, που κι εγώ δεν καταλαβαίνω τη γοητεία τους (ωμά, μαγειρεμένα την καταλαβαίνω), πολλά καλά θρίλερ έχουν μεταπτώσεις, ανεξιχνίαστα κίνητρα πίσω από ανθρώπινες πράξεις και ενδιαφέροντες χαρακτήρες.Θρίλερ είναι και η Σιωπή των Αμνών, αλλά δεν τη λες cheap thrill με τίποτα.Υ.Γ. Γενικά το αναφέρω, άλλο το θρίλερ, άλλο η ταινία τρόμου, άλλο τα σπληνάντερα. Απολαμβάνω συνήθως το 1, με προϋποθέσεις το 2, αηδία και "αμερικανιά" το 3.Υ.Υ.Γ. Γιατί όταν διαβάζεις το Dracula (που σημειωτέον σαν συγγραφή είναι επιπέδου Δημουλίδου με fangs) είναι υψηλή λογοτεχνία και όταν βλέπεις Dracula 2000 είναι ακαλλιέργητο κιτσαριό της σειράς; (δεν το λες εσύ, γενικά ρωτάω).