Παιδιά, για να μην παρεξηγηθώ, όταν αναφέρομαι στη "νωχελικότητα", όπως εξηγώ παρακάτω, δε σημαίνει πως ο κόσμος ζει δίχως σκοτούρες και προβλήματα και βαριέται. Δεν είμαι η Μαρία Αντουανέτα. Άλλη έννοια έχει. Ο Παπακωσταντίνου, που έχει λύσει το βιοποριστικό του, όπως προκύπτει απ' τα ίδια του τα λόγια οι εποχές που μόνο στα βιβλία τις "ζει", τώρα δήθεν ζωντανεύουν, και αυτό τον εξιτάρει. Δουλίτσα-σπίτι είναι η εποχή μας (αν και τώρα αποδεικνύεται παλάτι στην άμμο το μοντέλο της συμμαζεμένης ζωούλας, με τη σταθερή δουλειά κτλ). Για τους ονειροπόλους επαναστάτες, οι εποχές τις δικτατορίας είναι μυθοποιημένες. Τι από τη δράση τους έχει η εποχή μας; Γιατί ζει ένα μύθο ο Παπακωνσταντίνου όλος έκσταση, αν δεν είναι έτσι όπως τα λέω; Υπό αυτήν και μόνο την προοπτική μιλώ για νωχελικότητα. Η εποχή μας είναι "φλώρικη" από "οργουελική" άποψη. Ελπίζω να γίνομαι κατανοητός. Ορισμένοι διανοούμενοι της αριστεράς, θέλουν να ζήσουν την περιπέτεια. Η εποχή μας, δεν έχει τίποτα να τους δώσει σε σύγκριση με τις σκοτεινές περιόδους της ιστορίας. Όποιος έχει σκοπό για καζούρα, ας απαντήσει με επιχειρήματα.
