το "οικογεινειακές ιστορίες" αποτελεί κατ' εμέ το highlight της ελληνικής τηλεόρασης, τα τελευταία χρόνια. ιστορίες δυνητικά βγαλμένες από τη ζωή, με πληθώρα χαρακτήρων τους οποίους σου δινόταν η ευκαιρία να γνωρίσεις και να ταυτιστείς. με σασπένς που σε καθήλωνε και σ' ανάγκαζε να επιστρέψεις μετά από κάθε διαφημιστική διάλειμμα έστω να κλέψεις μια ματιά απ' τη συνέχεια, να δεις τί θα γίνει στο τέλος. και πάντα τελειώνοντας με μια νότα αισιοδοξίας, με ένα φινάλε κάθαρσης. Επιπροσθέτως, ακτινογραφούσε με υπέροχο τρόπο την ανθρώπινη ανοησία∙ πως, επειδή είμαστε πολύ δειλοί ν' αντιμετωπίσουμε τους ανθρώπους μας αλλά και εμάς τους ίδιους, οι υπεκφυγές και τα ψέμματα συσσωρεύονται και το θηρίο που ταΐζουν καταντάει αδάμαστο.
