χεχε! το καλύτερο το έκανε η σκυλίτσα που πήραμε στο σπίτι στα 18 μου: κάθε φορά που έπαιζα πιάνο ερχόταν τρέχοντας στο δωμάτιό μου, καθόταν κάτω από το πιάνο και ούρλιαζε ασταμάτητα! τρελαινόταν απ'τη χαρά της!