Πολύ ενδιαφέρουσα κριτική όντως. Δεν πιστεύω ωστόσο ότι η μετάβαση από το ένα πολιτικό-κοινωνικό σύστημα σύστημα στο άλλο είναι η πρωτεύουσα έννοια που απασχολεί τον Μάρτιν... Πιο πολύ η ύπαρξη των παρασκηνιακών διεργασιών, οι συνωμοσίες, η πολιτική ίντριγκα γενικώς δείχνουν να αποτελούν το κεντρικό θέμα της σειράς. Μαζί με μερικές ωραίες μάχες/μονομαχίες, αλλά και με την ψυχολογική εξέλιξη (άπειρων) χαρακτήρων. Το ιστορικό φόντο του φανταστικού κόσμου του έχει ως ρεαλιστική βάση τους Πολέμους των Ρόδων, με ορισμένα ονόματα οίκων να παραπέμουν ευθέως σχεδόν εκεί (York-->Stark, Lancaster-->Lannister, Tudor-->Tyrell). Κατά τα άλλα, κάποιες αναγνώσεις μοιάζουν επιφανειακές ή βιαστικές: πχ, οι Ντοθράκι φυλή-δείγμα της μητριαρχίας; Ο προαναφερθείς βασιλιάς βασικά είχε "αγοράσει" τη βασίλισσά του, και οι πολεμιστές τους θεωρούν τον βιασμό όχι απλώς αποδεκτό, αλλά περίπου "τιμητικό" για μια γυναίκα. Η βασίλισσα που τελικά ξεχωρίζει δεν προέρχεται από τη δική τους φυλή, έχει κερδίσει τον έρωτα και γι'αυτό την εμπιστοσύνη του άνδρα της και κατορθώνει να επιβληθεί σε μέρος -μόνον - τον υπηκόων του νεκρού άνδρα της όχι τόσο λόγω του βασιλικού της τίτλου αλλά επειδή είναι ένα πλάσμα που δεν το αγγίζει η φωτιά (!) και έχει στις διαταγές της 3 δράκους! Γεινκώς το βιβλίο (και η σειρά) περιέχει αρκετές μαγικές πράξεις, νεκραναστάσεις και φανταστικά πλάσματα ώστε να ταξινομείται στο χώρο του fantasy, απλώς με τρόπο πιο ρεαλιστικό και πολύ λιγότερο μανιχαϊστικό από τα συνήθη δείγματα του είδους (είναι διάσημο για το γεγονός ότι δεν περιέχει σχεδόν κανένα πρόσωπο εντελός καλό/κακό ή που να έχει εντελώς δίκιο/άδικο). Και πραγματικά δεν δίνει πολύ μεγάλη έμφαση στο εμπόριο (στη δύναμη των υλικών κτήσεων ναι, αλλά όχι και τόσο αναφορικά με τη μετάβαση από την ανταλλακτική στην εγχρήματη οικονομία). Γνώμη μου.