...ένα από τα αγαπημένα μου...Η ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΤΟΥ ΑΝΤΡΑ ΜΟΥΑγάπη μου, έφυγες ξανά στην Ιταλία,μόνος, να ταξιδεύεις στην Αδριατική.Κι εγώ, ερωτεύτηκα μία μυθολογία:του ναυτικού, που φεύγει πάντα την αυγή.Σ’ έψαχνα κάποτε μες τα παλιά βιβλία,που είχαν χάρτες –στίγματα σε κίτρινο χαρτίκαι καταγράφανε μια αρχαία γεωγραφία- να ‘μαστε εδώ, στου κόσμου την αρχή.Ξεκίνησες, να βρεις καινούρια μέρη,καινούρια τύχη, ελπίδες –πιο πολύσε στοίχειωνε του Νότου το αστέρι,που υποσχόταν κοινωνία αταξική.Κι όλο πηγαίνεις, στο καυτό το μεσημέρι,σε νύχτες κρύες, σε χώρα πολική,σε τυρρανούν προβέτζο, αλλαξοκαίρι,μα να ‘μαστε: στου κόσμου την αρχή.Μονάχη επέλεξα πολύ να σ’ αγαπήσω,να βρίσκομαι νοερά σ’ όποια γραμμήείσαι κι εσύ –κοντά σου να γνωρίσωτις έννοιες του “εμείς” και του “μαζί”.Ώστε, αν ξανά στη μοναξιά γυρίσω,να ξέρω πως θα είσαι κάπου εκεί -δίπλα σου, πάντα μπορώ να ελπίσωπως θα ‘μαστε στου κόσμου την αρχή.Άντρα μου, που όλο ταξιδεύεις, έλακαι πάμε προς τα πίσω, στο πρωίπου γνωριστήκαμε και με την ίδια τρέλα,πάλι είμαστε στου κόσμου την αρχή.