Κάποτε, κάποιος μου είπε ότι η ζήλια σχετίζεται με ανεκπλήρωτες επιθυμίες. Είναι ένας καλός τρόπος να γνωρίσουμε και να προσδιορίσουμε την αδυναμία μας. Προσωπικά βίωσα έντονα αυτό το συναίσθημα λίγο πριν χωρίσω με τον τότε αρραβωνιαστικό μου με μια από την παρέα. Όχι επειδή ασχολιόταν περισσότερο μαζί της αλλά επειδή είχε απομακρυνθεί συναισθηματικά από μένα. Οπότε φρόντισα κι εγώ να κάνω το ίδιο με κάποιον άλλον από την παρέα. Χορεύαμε και συζητούσαμε ενώ από μέσα μου αναρωτιόμουν αν θα άλλαζε κάτι. Το μόνο που κατάφερα είναι να κρατήσω την αξιοπρέπεια μου, τουλάχιστον σε αυτό το κομμάτι. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι δεν ελέγχουμε έτσι κάτι ουσιώδες.Όταν μας αντικαθιστούν μας λείπει αυτό το όμορφο συναίσθημα που κάποτε μοιραζόταν μαζί μας. Επειδή δεν κρατάει για πάντα αυτό το συναίσθημα καλούμαστε να πάμε στην επόμενη πίστα αλλιώς ξεκινάμε από την αρχή το παιχνίδι (με άλλον σύντροφο ίσως). Ή προχωράμε μόνη μας όπου αυτό είναι το πραγματικό ζόρι γιατί οι πιθανότητες που μας ανοίγονται μας ζαλίζουν.Μήπως τελικά βοηθάει αν είμαστε εξαρτημένοι από πολλαπλά πράγματα; Anyway, παν μέτρον άριστον !