Μπορώ να φανταστώ πως θα βρεθούν πολλοί αντίθετοι με το σχόλιό μου, αλλά όσο απελπισμένα και αν κατέφυγα στη μεγάλη οθόνη για να συγκινηθώ για άλλη μια φορά με τη "μαεστρία" του Βούλγαρη να παρουσιάζει τον πόνο και τα πάθη των ηρώων του(σε λίγες ταινίες έχω κλάψει όπως στις Νύφες), δεν κατάφερα ούτε να δακρύσω. Και είμαι πάντα έτοιμη να χαθώ σε συναισθήματα. Από τότε προσπαθώ απεγνωσμένα να καταλάβω τι μου φταίει. Ίσως η τόση διαφήμιση. Ίσως οι μεγάλες μου προσδοκίες. Ίσως η κατά τη γνώμη μου αδυναμία του σκηνοθέτη να μεταφέρει τον πόνο τόσων σελίδων σε 3 ώρες ταινίας. Με εξαίρεση ίσως τη στιγμή που η Όρσα καταρρέει από τα τραγικά νέα.Αναγνωρίζω πως πρόκειται για μια εντυπωσιακή για τα ελληνικά δεδομένα παραγωγή, αλλά με λυπεί το γεγονός πως της δίνεται, για παράδειγμα, μεγαλύτερη προσοχή από το μόλις προ ολίγων μηνών αριστούργημα "Miss Violence" του κ. Αβρανά.