Δε συμφωνώ απόλυτα. Γιατί για μένα κότσια έχει αυτός που μαθαίνει τον εαυτό του, τον δέχεται και τον αγαπά, κότσια έχει αυτός που καταλαβαίνει τι σημαίνει υπεύθυνος των πράξεων του και προς τον εαυτό του και προς τους άλλους, κότσια έχει αυτός που αγαπάει και είναι σε μία σχέση όχι γιατί δε μπορεί να ζήσει χωρίς αυτόν, αλλά επειδή θέλει να είναι με αυτόν, επειδή η αγάπη σημαίνει ΘΕΛΗΣΗ και όχι ΕΞΑΡΤΗΣΗ. Κότσια έχει αυτός που αγαπάει κάποιον πραγματικά και του παραδίδει το σώμα και τη ψυχή του. Ένας άνθρωπος που αγαπάει και εκτιμά τον εαυτό του είναι ευτυχής και αυτάρκης. Όταν αγαπάς πραγματικά εμπιστεύεσαι στον άλλον τον εαυτό σου, δηλαδή ό,τι πολυτιμότερο έχεις, καταλαβαίνεις λοιπόν την ουσία της πράξης αυτής; Γιατί τελικά η ωριμότητα (πόσο μάλλον η συναισθηματική) θέλει κότσια! Και δε μπορώ να δεχτώ πως βλέπεις "σοβαρά" έναν άνθρωπο μόνο και μόνο επειδή θέλεις να τον παντρευτείς. Και όχι δεν έχω ανάγκη κανένα γάμο για να δηλώσω με σιγουριά πως δεν είμαι με κάποιον μέχρι να βρω κάποιον καλύτερο. Και πραγματικά με άφηνε αδιάφορη η επισημοποίηση, τουλάχιστον μέχρι να διαβάσω τη σημερινή απάντηση. Σε ό,τι ανέφερες για τα παιδιά έχεις δίκιο αν και εγώ όταν ανέφερα ότι δε σκεφτόμουν τον γάμο ακόμη και αν αποκτούσα παιδί το έλεγα ακριβώς για να δείξω τη σημασία που έχει το να θέλω και να επιλέξω να αποκτήσω με ΚΑΠΟΙΟΝ παιδιά. Δεν είναι όλων σκοπός της ζωής τους να αποκτήσουν παιδιά. Τα παιδιά είναι επιλογή και ευθύνη. Νομίζω πως αυτό δε συνειδητοποιούν πολλοί.Αγαπητή α,μπα νομίζω πως στο τέλος θα γίνουμε φιλόσοφοι εδώ! :)