5: Από την ερώτηση, βλέπω ένα παιδί που δεν βλέπει κανέναν αφ’ υψηλού αλλά που υποφέρει έχοντας προχωρήσει μπροστά σε άλλα πνευματικά μονοπάτια και στην πορεία έχει αφήσει πολύ πίσω την οικογένεια του που απλά δεν μπορούν ή δεν θέλουν να τον ακολουθήσουν. Είναι πολύ πρόσφατη και προφανώς απότομη η αλλαγή και δεν πρόφτασε να προσαρμοσθεί και βρει πως θα το αντιμετωπίσει. Η προσωπική ανάπτυξη είναι μια επίπονη και μοναχική διαδικασία. Όπως όταν ένας ορειβάτης φτάνει με πολλές προσωπικές θυσίες στην ψηλότερη κορυφή και έχει πλέον απεριόριστη θέα 360 μοιρών, αλλά κανέναν να την μοιραστεί, έτσι και ο άνθρωπος που με θυσίες άνοιξε το μυαλό του, δεν μπορεί να περιμένει από τους ανθρώπους που ποτέ δεν εγκατέλειψαν τους πρόποδες να αντιλαμβάνονται και να μοιράζονται την εμπειρία του. Από την άλλη, έχοντας ανοίξει πλέον το μυαλό του, είναι αδύνατον να επιστρέψει στην προηγούμενη κατάσταση του και να αποδεχθεί ξανά τα όποια αξιώματα, προκαταλήψεις και δοξασίες που κατάφερε να αποτινάξει με μεγάλο κόπο. Επιπροσθέτως είναι πολύ δύσκολο με διαμάχες και διαφωνίες να καταφέρει να αλλάξει την κοσμοθεωρία των συγγενών του. Η προσωπική ανάπτυξη δυστυχώς δεν έρχεται με φωτοστέφανο όπως η επιφοίτηση και δεν μπορεί να πεισθεί κάποιος που δεν έχει την διάθεση ή ακόμη και την ικανότητα να αντιληφθεί πως ο μεταφορικός μας ορειβάτης είναι πλέον μια πιο εξελιγμένη μορφή του περασμένου του εαυτού. Οι γονείς, τα αδέλφια και οι κοντινότεροι φίλοι είναι καμιά φορά αυτοί που δυσκολεύονται περισσότερο από όλους να παραδεχθούν την μεγάλη αλλαγή αυτή. Η (δύσκολη) λύση συνήθως είναι να αποδεχόμαστε τους συγγενείς μας για αυτό που είναι και διαλέγουμε νέους φίλους που μπορούν και θέλουν να μας καταλάβουν και προχωράμε μπροστά με αυτούς.