#2: Θα κάνω μια απόπειρα να απαντήσω, δίνοντας την δική μου εκδοχή.Εάν δεχτείς ότι ένας άνθρωπος ήταν εντελώς ακατάλληλος για σένα, αυτό σημαίνει για σένα ότι δέχεσαι πως την δεδομένη στιγμή που το επέλεξες, έκανες μια λάθος επιλογή, δηλαδή ήσουν κατ' επέκταση λάθος, έσφαλες, απέτυχες και όλα τα συναφή αρνητικά... Πόσο εύκολο είναι όμως να παραδεχτεί κανείς ότι έχει κάνει λάθος; Πρέπει να έχεις αρκετά ανεπτυγμένη αυτογνωσία και επίσης να έχεις αποδεχτεί τον εαυτό σου, όπως είναι, καθώς και το γεγονός ότι δεν είναι τέλειος και αλάθητος. Κάτι τέτοιο χρειάζεται πολύ προηγούμενη δουλειά με τον εαυτό σου και αρκετό θάρρος, καθώς συνήθως τείνουμε να κατηγορούμε τους άλλους: "με κορόιδεψε, με παρέσυρε, μου έδειξε άλλο εαυτό, μου έταξε φύκια για μεταξωτές κορδέλες κλπ.." ΟΚ, εσλυ γιατί δεν ήσουν πιο υποψιασμένος;Με λίγα λόγια, αν φτάσεις στο γεγονός να παραδεχτείς την λάθος επιλογή σου, είσαι σε σωστό δρόμο και όχι τυφλωμένος από πάθος και εγωισμό. Το κλου της υπόθεσης είναι να μην σε πάρει από κάτω που έκανες ένα λάθος, αλλά να συγχωρέσεις τον εαυτό σου, να μάθεις από αυτό και προπαντώς να προσπαθήσεις να μη το επαναλάβεις, αφού θα έχεις πλέον αναγνωρίσει για ποιό λόγο ήταν ο άλλος ο λάθος άνθρωπος για σένα.Προσοχή επίσης στις τάσεις ναρκισσισμού, μπορεί να ήσουνα και εσύ ο λάθος άνθρωπος για τον άλλον, οπότε να μην υπήρχε δυνατότητα σύμπνοιας, έτσι και αλλιώς εξ αρχής. Το ασφαλέστερο μάλλον θα ήταν να τεθεί το πράμα αμοιβαία και να πούμε ότι "δεν ταιριάζαμε" στον πληθυντικό και τέλος, το βάζουμε πίσω και προχωράμε να βρούμε αυτό που θα μας ταιριάξει, χωρίς να καταριόμαστε την άδικη μοίρα που όλο ακατάλληλα άτομα μας φένει στο διάβα μας... Μπορεί να τα φέρνει η μοίρα, αλλά εμείς επιλέγουμε να ασχοληθούμε περαιτέρω και να παρασυρθούμε καμιά φορά, παρόλα τα καμπανάκια που επιλέγουμε να αγνοούμε, παρόλο που τα βλέπουμε...