Εγώ πάλι δεν καταλαβαίνω τη στάση της οικογένειας απέναντι στο παιδί. Ειλικρινά, καθόλου. Αντί να θαυμάζουν και να χαίρονται που το παιδί τους εξελίχθηκε, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι ίσως δεν καταλαβαίνουν ούτε τα μισά όταν τους μιλάει, αντιθέτως νιώθουν "ξένοι"- μα, με το παιδί τους; Και εγώ με τη γιαγιά μου τη συγχωρεμένη που έφτασε μέχρι τρίτη δημοτικού και κοίταζε να παντρέψει τα κορίτσια από τα 16, είχαμε χάσμα επικοινωνίας, αλλά γελούσαμε και οι δύο...Η όλη ιστορία μου θύμισε την περίπτωση μιας γνωστής μου, αρκετά μεγαλύτερής μου,μορφωμένης,πολύγλωσσης και πολυταξιδεμένης, η οποία μου ανέφερε ότι όταν πέρασε τις εξετάσεις στο πανεπιστήμιο και το είπε με χαρά στη μητέρα της, η απάντηση που έλαβε ήταν:"ωραία, έλα να σου δείξω τώρα πώς τρίβουν την μπανιέρα γιατί δεν την καθάρισες καλά-με τα πτυχία νομίζεις ότι θα βρεις άντρα;!"
