Κατ'αρχήν, σ' ευχαριστώ για τη διάθεση σου για έλλογη κουβέντα. Πλέον είναι σπάνιο. Στο θέμα μας τώρα. Λοιπόν. Ελευθερία του λόγου και όρια. Έχει η σάτιρα όρια; Τα φυσικά και νομικά πρόσωπα, προστατεύονται από ύβρεις και συκοφαντίες. Άρα δε μιλάμε για ασυδοσία. Οποιοδήποτε φυσικό πρόσωπο ή νομικό θίγεται από ύβρεις ή ψευδείς συκοφαντικές κατηγορίες, μπορεί να απευθυνθεί στη Δικαιοσύνη. Έτσι λέει ο Π.Κ. Δηλαδή έπειτα από έγκληση του παθόντα ασκείται δίωξη. Οι ιδέες και τα σύμβολα, γιατί να έχουν Δικαιώματα όπως τα φυσικά πρόσωπα; Μπορείς να θεωρείς κακόγουστο ή και ηλίθιο το χιούμορ και τη σάτιρα κάποιου. Γιατί όμως ο Νόμος να επιβάλει κυρώσεις; Είναι ή δεν είναι αγένεια να βρίζεις τον αναρχισμό, τον Νόμο δεν τον αφορά. Γιατί στο θέμα της θρησκείας να τον αφορά; Υπάρχει ή δεν υπάρχει ελευθερία της έκφρασης; Μπορείς να κάνεις μια σελίδα και να γελοιοποιείς τον Μπακούνιν, ή τον Βελουχιώτη. Θα σε κράξουν οι αριστεροί, αλλά οι δικαστικές αρχές δε θα κινηθούν εναντίον σου αυτεπάγγελτα με την κατηγορία κάποιου είδους "βλασφημίας". (Στην ΕΣΣΔ, θα έχανες το κεφάλι αν σατίριζες το καθεστώς και τα πρόσωπά του). Είναι πρόβλημα ουσίας σε ένα δημοκρατικό καθεστώς ποιος ορίζει το επιτρεπτό και το μη επιτρεπτό. Αυτός ο προβληματισμός επικρατεί στην Ελβετία, την πιο αμεσοδημοκρατική χώρα στον κόσμο (το κατά δύναμιν), όσον αφορά κάποιους νόμους που ψήφισε ο λαός που έρχονται σε σύγκρουση με τα Δικαιώματα του Ανθρώπου. Δε δέχομαι (κι ως πολίτης οφείλω να στέκομαι κριτικά απέναντι στους Νόμους) λοιπόν δυο μέτρα και δυο σταθμά. Να μην υπάρχουν ιερές αγελάδες στη σάτιρα και γενικά με τις ιδέες. Όχι στη συνείδηση του κόσμου, αλλά στον Ποινικό Κώδικα. Η άστοχη ή ηλίθια σάτιρα, μπορεί να σε κάνει βλάκα στα μάτια του κόσμου, αλλά όχι εγκληματία στα μάτια του Νόμου. Κι εδώ έγκειται η ελευθερία της έκφρασης. Το άρθρο 198, είναι ένας αναχρονιστικός νόμος, ένα κατάλοιπο ενός αντιευρωπαϊκού παρελθόντος. Η ελευθερία της έκφρασης, βρίσκει τα όριά της στα δικαιώματα των φυσικών ή νομικών προσώπων. Αν ο Μπουμπούκος θιχτεί από τη σάτιρα που του ασκείται, μπορεί να κάνει καταγγελία και να να πάει το θέμα στο δικαστήριο για να ξεκαθαριστεί η υπόθεση. Και συνήθως δικαιώνεται η σάτιρα. Για τον Παΐσιο γιατί να ασκηθεί αυτεπάγγελτη δίωξη, και γενικά γιατί κάποιες ιδέες να έχουν προνόμια όπου να απαγορεύεται η σάτιρά τους, άσχετα απ' την ποιότητα της; Ή ελευθερία της καλλιτεχνικής έκφρασης, (γιατί είναι τέχνη η σάτιρα που γίνεται στον Παΐσιο, όσο και να μην αρέσει σε πολλούς), ή υπό όρους "ελευθερία". Με λίγα λόγια, όπως μπορείς και να βρίσεις ακόμα οποιαδήποτε ιδέα δίχως να επέμβει ο Νόμος, (άσχετα αν γίνεσαι βλάκας ή όχι), έτσι θεωρώ πως και η θρησκεία πρέπει είναι στην ίδια μοίρα και να μην χαίρει νομικών προνομίων. Επίσης, θεωρώ πως ένας τέτοιος αναχρονιστικός νόμος για ένα τέτοιο ζήτημα, αν αμφισβητηθεί στην πράξη, δε χάνεται κι ο κόσμος. Ό,τι είναι τυπικά νόμιμο, δεν είναι δίκαιο και απαραβίαστο.
