@ 2Το παρακάτω κείμενο το είχα πετύχει στο net πάνε δύο χρόνια περίπου.Ηταν ανώνυμο,σε blog το είχα πετύχει;; σε fb ;; δεν θυμάμαι να πάρει η ευχή..με είχε κατασυγκινήσει όμως και το κράτησα.et voila:"Θα αισθανόμουν ηλίθιος αν είχα την απαίτηση η κυρά-Φωτεινή ,γυναίκα της επαρχίας,του δημοτικού,χήρα,αγωνίστρια της ζωής και θρήσκα, να είναι χαρούμενη που ο γιός της,το παλικάρι της το στερνοπούλι της κοιμάται τα βράδια αγκαλιά με το Φώντα. Οχι πως δεν ξέρει,ξέρει τώρα πιά, έχει καταλάβει αλλά δεν μιλά ,κουβέντα δεν λέει η Κυρά-Φώτω,αγαπάει μονάχα. Πάνε 3 χρόνια από τον παρακάτω διάλογο: -Πότε παιδί μου θα παντρευτείς,να κάνεις και συ φαμελιά σαν τα αδέρφια σου;;;; -Μάνα,δεν θα παντρευτώ και δεν θα κάνω φαμελιά. -Γιατί γιέ μου;;;;;;;; -Δεν γίνεται Μάνα,δεν μπορεί να γίνει. Της κράταγα τα χέρια ,την κοίταγα στα μάτια ,βούρκωσα,βουρκωσε και κείνη..μας πήραν τα ζουμιά αγκαλιασμένους. Σ΄αγπάω μάνα της είπα,και γω σ¨αγαπάω γιέ μου ,παιδί μου στερνοπούλι μου... Δεν μου ξαναμίλησε για παντρολογήματα και φαμελιές. Εχει τα εγγόνια της από τα αδερφια μου .. Αγαπιόμαστε. Να¨ναι καλά η καλή μου... "
