Μα δεν είναι ανάγκη να ικανοποιούμε τους γονείς μας στα πάντα, να ακούμε σε όλα μπράβο. Είναι διαφορετικό πράγμα η αγάπη και διαφορετικό η αποδοχή. Υποθετικό παράδειγμα:Ο γιος μου είναι άριστος μαθητής αλλά επειδή βαριέται να διαβάζει πάει και γίνεται σερβιτόρος.Το αποδέχομαι; όχι. Θεωρώ ότι έκανε λάθος επιλογή στη ζωή του. Θα το αποδεχτώ ποτέ; Μάλλον όχι.Τον αγαπάω το ίδιο με πριν; Φυσικά! (Βέβαια στη συγκεκριμένη περίπτωση ο jay δεν έκανε λάθος και άδικα οι γονείς του δεν το αποδέχονται, αλλά στο μυαλό τους δεν μπορούν -ακόμα- να το αποδεχτούν. Δεν του είπαν όμως να αλλάξει κι αυτό είναι σιωπηρή αποδοχή)
